Κενό μνήμης

Ήταν πολύ φορτισμένος απ’ αυτό που είχε συμβεί. Τράβηξε με θυμό τη πόρτα πίσω του και πήρε το δρόμο προς το Γιώργο.
...Το άλλο πρωί τον βρήκαν ανάσκελα στη παραλία, δίπλα στο παλιό αλατωρυχείο. Ευτυχώς ανέπνεε κανονικά.
Μόλις άνοιξε τα μάτια του τρόμαξε απ τα δεκάδες πρόσωπα που τον είχαν περικυκλώσει με όψεις ανακούφισης, αλλά και οργής, και κυρίως απορίας, μιας μεγάλης απορίας για τους λόγους που τον είχαν οδηγήσει εκεί.
Του φώναζαν, τον ρωτούσαν επίμονα, κι όλ’ αυτά του φαίνονταν σαν ένας θόρυβος χωρίς νόημα.
‘Πού ήσουν;’ ‘Γιατί τόκανες αυτό;’ ‘Τόκανες για να μας πεθάνεις;’ ‘Πώς βρέθηκες στην άλλη άκρη της πόλης;’ ‘Τι προσπαθείς να αποδείξεις;’ ‘Είχες πάρει το Γιώργο και τούχες πει ότι πας προς τα κεί. Τι έγινε μετά;’ και πολλά άλλα ηχηρά παρόμοια.
Εκείνος, εξουθενωμένος και ζαλισμένος από τη συμπεριφορά τους, τους παρακάλεσε να τον αφήσουν μόνο.
Επιτέλους... Μια απέραντη ανακούφιση και ελευθερία τον διαπέρασε. Προσπάθησε να ανασυγκροτήσει τη μνήμη του. Ναι, αυτό το θυμόταν, πήγαινε προς το Γιώργο, αλλά μέχρι εκεί, μετά δε θυμόταν τίποτα.
Ένιωσε ένα τρομακτικό κοινό να ανοίγεται μπροστά του, ένα κενό έτοιμο να καταβροχθίσει οτιδήποτε του πρόσφεραν. Αυτό όμως δεν ήταν αναγκαστικά κακό. Απεναντίας. Οτιδήποτε θα μπορούσε να έχει συμβεί κατά τη διάρκεια αυτού του κενού. Και κανείς δε θα μπορούσε να το αμφισβητήσει, ούτε καν αυτός, κυρίως αυτός.

Καθώς πήγαινε προς το Γιώργο τον σταμάτησε μια κοπέλα. Είχε μακριά μαλλιά και φορούσε μια στενή μακριά φούστα που τόνιζε παρά κάλυπτε τη κίνηση των ποδιών της. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα τυρκουάζ πεντάλφα. Και κάτι ακόμη, πολύ παράξενο, περπατούσε ξυπόλητη. Τα γυμνά της πόδια ακουμπούσαν ερωτικά τη γη. Την ήξερε κάπου. Ναι τα μάτια της κάτι του θύμιζαν. Τον ρώτησε για ένα δρόμο κι εκείνος τη πήγε πρόθυμα μέχρι εκεί. Ήταν λίγα μέτρα αλλά τελικά δεν ήταν. Ήταν πολλά χιλιόμετρα για κείνον, άραγε και για κείνη; Μόλις έφτασαν εκεί του χαμογέλασε και τον φίλησε για να τον ευχαριστήσει. Πέρασε απέναντι κι άρχισε ν ανεβαίνει τη λεωφόρο. Την ακολούθησε σαν υπνωτισμένος. Επιτάχυνε όλο και περισότερο το βήμα της. Προσπαθούσε να τη φτάσει αλλά δε μπορούσε, σα να είχε μπει εκείνη σε μια μυστική χρονική διάσταση, όπου στο τέλος χάθηκε στο βάθος του ορίζοντα.Στη προσπάθεια να τη φτάσει είχε απομακρυνθεί πάρα πολύ. Προχώρησε κι άλλο, τι άλλο να έκανε; Μετά από ώρες διέκρινε μια σειρά από βράχους. Μα βέβαια, ήταν η είσοδος στο παλιό αλατωρυχείο.Του φάνηκε απίστευτο που είχε φτάσει τόσο μακριά. Τα κύματα έβρεχαν τα πόδια του. Μπήκε μέσα. Για πρώτη φορά.
Ένα τεράστιο γλυπτό, δεκάδες σχηματισμοί από αλάτι και το φως της δύσης να φτιάχνει πάνω τους ιστορίες και χρώματα. Μια γυναικεία μορφή, απαλή σαν τυρκουάζ, ζωντάνεψε στα μάτια του. Έστρεψε το βλέμμα της πάνω του, κι εκείνος, σα νάταν αληθινή, την αγκάλιασε. Ένιωσε τη μυρωδιά και τη γεύση του αλατιού. Για μια στιγμή απογοητεύτηκε και δείλιασε, αλλά μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, επανήλθε, την αγκάλιασε και τη φίλησε.
Σα να ήταν κάποιος μυστικός κώδικας αυτό το φιλί. Η γλυκειά γυναικεία μορφή άρχισε να θρυμματίζεται. Κι όχι μόνο αυτή. Ταυτόχρονα και το δικό του σώμα, σαν από αλάτι κι αυτό, έγινε σκόνη. Τώρα πια εκείνος δεν υπήρχε παρά μόνο μέσα της κι εκείνη δεν ανέπνεε παρά μόνο μέσα του.

Την άλλη μέρα ήρθαν και πάλι να τον αναζητήσουν. Όσο και να έψαξαν όμως δεν τον βρήκαν πουθενά. Είχε ξεγλιστρήσει μέσα από το μικρό του κενό, στο μεγάλο κενό, εκεί όπου τίποτα δε ξεχωρίζει γιατί όλα υπάρχουν.


Copyright by Markos-the-Gnostic