Τελικά η λεπτομερής, εμπεριστατωμένη και εμβριθής ανάλυση του σχηματισμού και της μορφολογίας των νεφών απομάκρυνε την ανθρωπότητα από τη μοναδική αλήθεια περί της φύσεως του Θεού που είχε συλλάβει διαισθητικά από τα βάθη των αιώνων. Τόσο ο Ιεχωβά, όσο και ο Ζευς, είχαν την έδρα τους και την εστία της δράσης τους εν μέσω των νεφών.
Τι αφέλεια!!! Είπαν όλοι μετά την καταγραφή και ερμηνεία των μετεωρολογικών φαινομένων. Κι έτσι ο Θεός μετατοπίστηκε στα βάθη των ουρανών, πέραν των νεφών, πέραν της οπτικής ικανότητος των ανθρωπίνων οφθαλμών αλλά και των τελειότερων τηλεσκοπίων.
Κι όμως τι ειρωνία!!! Ο Θεός βρισκόταν και βρίσκεται και θα βρίσκεται αιώνια κυριολεκτικά εν μέσω των νεφών, για την ακρίβεια είναι η πεμπτουσία των νεφών, ο μορφοποιητικός παράγων του σχηματισμού τους από μικροσκοπικούς κρυστάλλους υδρατμών σε αλληλο-συνδεόμενες αλύσους που ακολουθούν αυστηρά χαοτικά φρακταλικά πρότυπα, καθώς και ο κινητικός παράγων που καθορίζει τις συστροφές και τις κατευθύνσεις των κινήσεων τους. Η χαοτική επανάληψη του βασικού μοτίβου δημιουργεί την απειρία των μορφών μέσα από μια ευλιγισία προδιαθέσεων.
Ο νεφεληγερέτης Ζευς όχι μόνο κινεί τα νέφη αλλά είναι ο ίδιος αυτός τα νέφη, οι κρύσταλλοι, το ύδωρ και τα μορφοπλάσματά του.
Μες απ τις κινήσεις των νεφών υποδηλωνόταν ο χρόνος και γι αυτό παλιότερα ο Ζευς αποκαλείτο Κρόνος. Η απεραντοσύνη των νεφών ταυτιζόταν με την απαραντοσύνη του ουρανού και για αυτό παλιότερα ο Κρόνος αποκαλείτο Ουρανός. Και το νυχτερινό βάθος του Ουρανού με τα άπειρα αστέρια αποκάλυπτε τους άπειρους σπερματικούς λόγους, και για αυτό παλιότερα ο Ουρανός αποκαλείτο Νυξ. Η Νυξ έγινε Ουρανός, ο Κρόνος Ζευς και ο Ζευς Νέφη.
Η μόνη ουσιαστική, κυριολεκτική και μη ψευδαισθησιακή θρησκεία είναι η βροχοποιητική. Άλλωστε το δίδαξε και ο Κύριος «Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς, ελθέτω η βασιλεία σου ως εν Ουρανώ και επί της Γης». Και όντως η βροχή γονιμοποιεί τη Γη κι η Γη μάς γεννά και μάς τρέφει δια παντός.
Copyright by Markos-the-Gnostic
Tuesday, August 29, 2006
Friday, August 25, 2006
Η Τζίνα, η Πόλυ κι η Μαρί δεκαεννιά ετών
... ένα σμικρό διήγημα του ημιώρου κατά παραγγελίαν ενός νέου και μιας νέας δεκαεννέα ετών
Μόλις είχαν βγει απ την αίθουσα του σινεμά. Είχαν πάει στον Απόλλωνα και είδαν τους Εραστές του Μινέ.
Η Τζίνα, εκνευρισμένη, περίμενε αφορμή για καυγά. Η Πόλυ συγκινημένη αλλά και στεναχωρημένη απ την έκβαση της ταινίας. Η Μαρί, η μόνη χαρούμενη, γιατί σε λίγο θα συναντούσε τον αγαπημένο της.
Τζίνα: Παιδιά σας άρεσε;
Πόλυ: Πολύ συγκινητικό, πολύ ευαίσθητο, αλλά δε θα ΄θελα να ΄μαι στη θέση της.
Τζίνα: Μαλακίες.
Πόλυ: Δηλαδή;
Τζίνα: Ήταν όλο μια μαλακία. Γιατί δηλαδή όλοι οι μαλάκες να μη δεσμεύονται και ‘μεις να γαμιόμαστε στον έρωτα και τη στεναχώρια;
Πόλυ: Δε ξέρεις τι λες. Ποιος δε δεσμευόταν; ο Ζαν; που είχε ξεσκιστεί στη ζήλεια και τη προσκόλληση; Ο Ζαν που δεν την άφηνε ούτε στιγμή, κι όταν είδε το βλέμμα της πάνω στον Φιλίπ, γαμήθηκε στις μπύρες, μέχρι που ξέρναγε όλη νύχτα. Και μετά της είπε ότι κόντευε να χάσει τα λογικά του κι ότι αν την ξανάβλεπε να κοιτάζει άλλον, θα χανόταν από προσώπου γης.
Τζίνα: Ρε εσύ δεν είσαι καλά. Αυτός δεν πήγαινε με τη φίλη της την Ανν; Αυτός δεν έβγαινε κάθε Κυριακή με την άλλη φίλη της, τη Σουζάν; Κι εκείνη, η βλαμμένη να είναι τρελά ερωτευμένη μαζί του... Εντάξει δε λέω, ήταν και πολύ παιδί, οπότε αυτή η καημένη ήλπιζε ότι κάποια μέρα θα τέλειωνε με όλες τις άλλες για να ξαναγυρίσει κοντά της.
Πόλυ: Αχ, η ζήλεια του δεν τον άφηνε σε ησυχία. Της έκανε συνέχεια σκηνές για κοινούς φίλους που δήθεν εκείνη συνεχώς φλέρταρε, για δήθεν φιλιά, για δήθεν περιπτύξεις, για δήθεν αγκαλιές, που κατοικούσαν μόνο μες στο μυαλό του.
Τζίνα: Και να ‘ταν μόνο η Ανν και η Σουζάν… Η καημένη έπρεπε να υπομένει κι εκείνα τα βράδυα στο ‘Tonic Sardin’, τα ατέλειωτα βλέμματα που διασταυρώνονταν ανάμεσα στον Ζαν και τα κορίτσια των διπλανών τραπεζιών. Κι εκείνο το μαρτύριο της τουαλέτας, να τον ακολουθεί κάποια εντελώς τυχαία και μετά από πέντε λεπτά να βγαίνει αναμαλλιασμένη κι ο Ζαν ατάραχος να επανέρχεται στη θέση του, σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό…
Πόλυ: Κι όταν έκαναν έρωτα, εκείνη αφημένη στην αγκαλιά του να του χαρίζει απλόχερα ηδονή κι ο Ζαν, μετά από μια ανάπαυλα ευτυχίας, να γρινιάζει χωρίς σταματημό, για λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ, για γεγονότα που δε συνέβησαν ποτέ…
Τζίνα: Και σαν να μην έφτανε αυτό. Την ίδια τη μέρα των γενεθλίων της, μεθυσμένος, πήρε μπροστά σ όλους απ το χέρι την Ανν, κλείστηκαν για μια ώρα στη κρεβατοκάμαρα και μετά ούτε γάτα ούτε ζημιά… Κι όσο σκέφτομαι ότι όλα αυτά τα υπομένει εκείνη από έρωτα, ναι έρωτα, αυτό που αυτοί οι γαμιόληδες δε θα νιώσουν ποτέ…
Από μακριά φάνηκε ο Ζαν. Η Μαρί έτρεξε με λατρεία στην αγκαλιά του. Δεν πέρασε ούτε ένα λεπτό και τα σύννεφα της ζήλειας έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους στον ορίζοντα, ρωτώντας την επίμονα ποιον είδε στο σινεμά. Και την ίδια ώρα έκλεινε τη μάτι στη Τζίνα, θέλοντας να γεμίσει το αυριανό βράδυ, που δε θα ‘βγαινε με τη Μαρί.
Copyright by Markos-the-Gnostic
Μόλις είχαν βγει απ την αίθουσα του σινεμά. Είχαν πάει στον Απόλλωνα και είδαν τους Εραστές του Μινέ.
Η Τζίνα, εκνευρισμένη, περίμενε αφορμή για καυγά. Η Πόλυ συγκινημένη αλλά και στεναχωρημένη απ την έκβαση της ταινίας. Η Μαρί, η μόνη χαρούμενη, γιατί σε λίγο θα συναντούσε τον αγαπημένο της.
Τζίνα: Παιδιά σας άρεσε;
Πόλυ: Πολύ συγκινητικό, πολύ ευαίσθητο, αλλά δε θα ΄θελα να ΄μαι στη θέση της.
Τζίνα: Μαλακίες.
Πόλυ: Δηλαδή;
Τζίνα: Ήταν όλο μια μαλακία. Γιατί δηλαδή όλοι οι μαλάκες να μη δεσμεύονται και ‘μεις να γαμιόμαστε στον έρωτα και τη στεναχώρια;
Πόλυ: Δε ξέρεις τι λες. Ποιος δε δεσμευόταν; ο Ζαν; που είχε ξεσκιστεί στη ζήλεια και τη προσκόλληση; Ο Ζαν που δεν την άφηνε ούτε στιγμή, κι όταν είδε το βλέμμα της πάνω στον Φιλίπ, γαμήθηκε στις μπύρες, μέχρι που ξέρναγε όλη νύχτα. Και μετά της είπε ότι κόντευε να χάσει τα λογικά του κι ότι αν την ξανάβλεπε να κοιτάζει άλλον, θα χανόταν από προσώπου γης.
Τζίνα: Ρε εσύ δεν είσαι καλά. Αυτός δεν πήγαινε με τη φίλη της την Ανν; Αυτός δεν έβγαινε κάθε Κυριακή με την άλλη φίλη της, τη Σουζάν; Κι εκείνη, η βλαμμένη να είναι τρελά ερωτευμένη μαζί του... Εντάξει δε λέω, ήταν και πολύ παιδί, οπότε αυτή η καημένη ήλπιζε ότι κάποια μέρα θα τέλειωνε με όλες τις άλλες για να ξαναγυρίσει κοντά της.
Πόλυ: Αχ, η ζήλεια του δεν τον άφηνε σε ησυχία. Της έκανε συνέχεια σκηνές για κοινούς φίλους που δήθεν εκείνη συνεχώς φλέρταρε, για δήθεν φιλιά, για δήθεν περιπτύξεις, για δήθεν αγκαλιές, που κατοικούσαν μόνο μες στο μυαλό του.
Τζίνα: Και να ‘ταν μόνο η Ανν και η Σουζάν… Η καημένη έπρεπε να υπομένει κι εκείνα τα βράδυα στο ‘Tonic Sardin’, τα ατέλειωτα βλέμματα που διασταυρώνονταν ανάμεσα στον Ζαν και τα κορίτσια των διπλανών τραπεζιών. Κι εκείνο το μαρτύριο της τουαλέτας, να τον ακολουθεί κάποια εντελώς τυχαία και μετά από πέντε λεπτά να βγαίνει αναμαλλιασμένη κι ο Ζαν ατάραχος να επανέρχεται στη θέση του, σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό…
Πόλυ: Κι όταν έκαναν έρωτα, εκείνη αφημένη στην αγκαλιά του να του χαρίζει απλόχερα ηδονή κι ο Ζαν, μετά από μια ανάπαυλα ευτυχίας, να γρινιάζει χωρίς σταματημό, για λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ, για γεγονότα που δε συνέβησαν ποτέ…
Τζίνα: Και σαν να μην έφτανε αυτό. Την ίδια τη μέρα των γενεθλίων της, μεθυσμένος, πήρε μπροστά σ όλους απ το χέρι την Ανν, κλείστηκαν για μια ώρα στη κρεβατοκάμαρα και μετά ούτε γάτα ούτε ζημιά… Κι όσο σκέφτομαι ότι όλα αυτά τα υπομένει εκείνη από έρωτα, ναι έρωτα, αυτό που αυτοί οι γαμιόληδες δε θα νιώσουν ποτέ…
Από μακριά φάνηκε ο Ζαν. Η Μαρί έτρεξε με λατρεία στην αγκαλιά του. Δεν πέρασε ούτε ένα λεπτό και τα σύννεφα της ζήλειας έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους στον ορίζοντα, ρωτώντας την επίμονα ποιον είδε στο σινεμά. Και την ίδια ώρα έκλεινε τη μάτι στη Τζίνα, θέλοντας να γεμίσει το αυριανό βράδυ, που δε θα ‘βγαινε με τη Μαρί.
Copyright by Markos-the-Gnostic
Saturday, August 19, 2006
Illusion-1
Νόμιζα ότι είδα κάτι με την άκρη του ματιού μου. Σκέφτηκα όμως πως μάλλον θα το φαντάστηκα. Η περιφερειακή όραση δεν είναι ποτέ απόλυτα αξιόπιστη. Αλλά και η ίδια η όραση τι μας δείχνει άραγε;
Ήμουν καθισμένος στη πολυθρόνα μου. Το δωμάτιο ήταν πολύ σκονισμένο. Ανοιγμένα βιβλία παντού. Μισοδιαβασμένα, αποτέλεσμα μιας έρευνας ανοιχτής και κοπιαστικής. Ένας σκύλος με καφέ φουντωτά αυτιά είχε κουρνιάσει στη διπλανή πολυθρόνα. Κάποιος δίπλα μου που ήμουν εγώ προσπαθούσε να προσδιορίσει μέσα του μια αδιόρατη προσμονή που διαχεόταν μες στο δωμάτιο.
Ήμουν καθισμένος στη πολυθρόνα μου. Το δωμάτιο έλαμπε από φως. Μια κοπέλα είχε πλαγιάσει νωχελικά στο διπλανό καναπέ. Με κοιτούσε στα μάτια περιπαιχτικά. Κάτω στο πάτωμα, γύρω απ το καναπέ, πεταμένα φουντούκια, άλλα σπασμένα, άλλα ολόκληρα, άλλα σκέτα τσόφλια. Μου χαμογέλασε εμφανώς, και τότε κάποιος που ήμουν εγώ της προσέφερε μια τεράστια μαργαρίτα. Εκείνη πήρε με ικανοποίηση τη μαργαρίτα στο χέρι της, και τότε φύτρωσε μες απ τη μαργαρίτα ένα ρολόι, ένα παλιό γερμανικό ξύλινο ρολόι, που οι δείκτες του ήταν στάχυα.
Ήμουν καθισμένος στη πολυθρόνα μου. Το δωμάτιο ήταν πελώριο, γεμάτο από βαριά έπιπλα, στυλ μπαρόκ. Τρία αγοράκια έπαιζαν κρυφτοκυνηγητό. Οι υποψήφιες κρυψώνες τους ήταν πολλές κι οι φωνές τους ακόμη περισσότερες. Μια άναρχη ζωτικότητα είχε πλημμυρίσει το δωμάτιο. Γρήγορα όμως τα παιδιά μεγάλωσαν κι η αφέλεια μετατράπηκε σε περίσκεψη.
Δεν ήμουν καθισμένος στη πολυθρόνα μου γιατί δεν υπάρχει καμιά πολυθρόνα σπίτι μου. Ήμουν όρθιος μπροστά στο νιπτήρα του μπάνιου. Κι όσο έπλενα τα δόντια μου μες απ την άκρη του ματιού μου γεννιόντουσαν κόσμοι. Σταμάτησα να κρυφοκοιτάζω. Αποφάσισα να βλέπω σταθερά μπροστά, μες απ τη κόρη του ματιού μου. Και τότε σε είδα γλυκιά μου να ‘ρχεσαι προς το μέρος μου. Κινήθηκα να σ αγκαλιάσω. Ήταν αδύνατο. Ήσουν μόνο μες στο καθρέφτη.
Copyright by Markos-the-Gnostic
Ήμουν καθισμένος στη πολυθρόνα μου. Το δωμάτιο ήταν πολύ σκονισμένο. Ανοιγμένα βιβλία παντού. Μισοδιαβασμένα, αποτέλεσμα μιας έρευνας ανοιχτής και κοπιαστικής. Ένας σκύλος με καφέ φουντωτά αυτιά είχε κουρνιάσει στη διπλανή πολυθρόνα. Κάποιος δίπλα μου που ήμουν εγώ προσπαθούσε να προσδιορίσει μέσα του μια αδιόρατη προσμονή που διαχεόταν μες στο δωμάτιο.
Ήμουν καθισμένος στη πολυθρόνα μου. Το δωμάτιο έλαμπε από φως. Μια κοπέλα είχε πλαγιάσει νωχελικά στο διπλανό καναπέ. Με κοιτούσε στα μάτια περιπαιχτικά. Κάτω στο πάτωμα, γύρω απ το καναπέ, πεταμένα φουντούκια, άλλα σπασμένα, άλλα ολόκληρα, άλλα σκέτα τσόφλια. Μου χαμογέλασε εμφανώς, και τότε κάποιος που ήμουν εγώ της προσέφερε μια τεράστια μαργαρίτα. Εκείνη πήρε με ικανοποίηση τη μαργαρίτα στο χέρι της, και τότε φύτρωσε μες απ τη μαργαρίτα ένα ρολόι, ένα παλιό γερμανικό ξύλινο ρολόι, που οι δείκτες του ήταν στάχυα.
Ήμουν καθισμένος στη πολυθρόνα μου. Το δωμάτιο ήταν πελώριο, γεμάτο από βαριά έπιπλα, στυλ μπαρόκ. Τρία αγοράκια έπαιζαν κρυφτοκυνηγητό. Οι υποψήφιες κρυψώνες τους ήταν πολλές κι οι φωνές τους ακόμη περισσότερες. Μια άναρχη ζωτικότητα είχε πλημμυρίσει το δωμάτιο. Γρήγορα όμως τα παιδιά μεγάλωσαν κι η αφέλεια μετατράπηκε σε περίσκεψη.
Δεν ήμουν καθισμένος στη πολυθρόνα μου γιατί δεν υπάρχει καμιά πολυθρόνα σπίτι μου. Ήμουν όρθιος μπροστά στο νιπτήρα του μπάνιου. Κι όσο έπλενα τα δόντια μου μες απ την άκρη του ματιού μου γεννιόντουσαν κόσμοι. Σταμάτησα να κρυφοκοιτάζω. Αποφάσισα να βλέπω σταθερά μπροστά, μες απ τη κόρη του ματιού μου. Και τότε σε είδα γλυκιά μου να ‘ρχεσαι προς το μέρος μου. Κινήθηκα να σ αγκαλιάσω. Ήταν αδύνατο. Ήσουν μόνο μες στο καθρέφτη.
Copyright by Markos-the-Gnostic
Subscribe to:
Posts (Atom)
