Tuesday, December 26, 2006

poem-28



αν έτρεχα…
αν πολεμούσα…
αν αγαπούσα…
η σκέψη μου
θα έτρεχε μαζί μου;
θα πολεμούσε ένδοξα ξωτικά;
θα αγαπούσε ξεχασμένες ψυχές;


μάλλον
αυτός ο πελώριος πύργος
θα εισχωρούσε στη κόρη του ματιού μου
και όλα θα αποδεικνύονταν πόσο μικρά είναι…

Friday, December 22, 2006

poem-25

αρωγός του απείρου;
εν μέσω
λιμήν ασμένως
ναύλος επί τούτου ορισμένος
νωχελικά δεμένος
σφύρα δι-ερωμένη
αμνημοποιός εριστικών δαχτύλων
βιρτουόζος of virtues?
ροής πιστός
δυνητικά
εγώ αλλά εσύ

Wednesday, December 20, 2006

Πέραν του χωρόχρονου;

Το εγώ ως σύνολο αντιληπτικών, συναισθηματικών και βιολογικών λειτουργιών δεν παραμένει ποτέ το ίδιο από στιγμή σε στιγμή. Πώς είναι τότε δυνατόν να διατηρεί την αίσθηση μιας συγκεκριμένης ταυτότητας, ενός συγκεκριμένου εαυτού; Μόνο αν είναι σύνθεση και επιπλέον συνιστωσών πέραν των χωρο/χρονικών. Αν δηλαδή κάποιες λειτουργίες του έχουν συνιστώσες σε μια ή περισσότερες διαστάσεις πέραν των 4 διαστάσεων του χωρόχρονου, τότε πιθανόν αυτές οι συνιστώσες, καθώς είναι ανεξάρτητες του χρόνου, να είναι υπεύθυνες για το βίωμα της διατήρησης της ταυτότητάς μας, παρά τις χωρο-χρονικές αλλαγές των υπόλοιπων συνιστωσών των διαφόρων λειτουργιών του εγώ.
Και μια ακόμη [παρακινδυνευμένη ίσως] υπόθεση: Αν τη στιγμή της παύσης των βιολογικών λειτουργιών στο χωρο/χρονικό πλαίσιο παρατήρησης (κοινώς θάνατος), συνεχίζουν να παραμένουν κάποιες μη μηδενικές συνιστώσες αντιληπτικών, συναισθηματικών ή βιολογικών λειτουργιών σε άλλες διαστάσεις, τότε το εγώ θα συνεχίζει να υφίσταται, συνιστώμενο πλέον από τις μη χωρο/χρονικές συνιστώσες των διατηρούμενων λειτουργιών του.

Friday, December 15, 2006

περί ηδονής

τι κάνει τον πόνο ηδονή;
η ύπαρξη του άλλου
ενός ανταγωνιστή του νου μας
ενός συναγωνιστή της ψυχής μας

Monday, December 11, 2006

poem-22 (από την ιερουργία στην εριουργία)

σε παρακολουθώ από μακριά
μέσα από συσκευές, σωληνώσεις και ηθο-τεχνικές δίνες

λαχανιάζω και κάμπτομαι
καθώς σε βλέπω

αποφεύγω
τις επίδοξες συντμήσεις

προτιμώ τη διάδοση
είναι πιο φιλειρηνική
ακόμη και χωρίς διαπιστευτήρια

βυθίζομαι στα μάτια σου

η κόρη των ματιών σου δηλώνει πως είναι θεός
κι
ο θεός εκνευρισμένος
βγαίνει απ’ τον εαυτό του
και μας υπενθυμίζει πως δεν υπάρχει θεός

βυθίζομαι στα μάτια σου

στο βάθος
η αρχέγονη βία χορεύει με την απόλυτη μεγέθυνση και την απόλυτη διαφορά

Wednesday, December 06, 2006

Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη

Καθώς ήμουν στον ηλεκτρικό ανεβαίνοντας προς Ομόνοια το Σάββατο το πρωί, ήταν όρθιοι δίπλα μου ένα ζευγαράκι. Ήταν έτσι στραμμένοι που εγώ έβλεπα το κορίτσι. Ο ενθουσιασμός της και η χαρά της ήταν πραγματικά απερίγραπτα. Τόσο εκφραστικά που σχεδόν μου το μετέδιδε και σε μένα. Φιλούσε κάθε λίγο και λιγάκι το αγόρι και το κοίταζε με μια τέτοια λάμψη, που σε μια στιγμή ένιωσα σαν να κάηκα απ την ακτινοβολία της. Σαν να εκπροσωπούσε τη χαρά που μπορούν να γευθούν οι άνθρωποι γενικά και σαν να πήρα κι εγώ παρεπιπτόντως (από σπόντα) μια άκρη απ τη χαρά της, τη μόνη ΧΑΡΑ που μπορεί να νιώσει κανείς χωρίς τρύπες και ενδοιασμούς.
Την ίδια στιγμή με διαπέρασε ένα περίεργο αίσθημα… Σαν να μην ήταν αυτή που χαιρόταν αλλά η φύση που την χρησιμοποιούσε για όσο τη χρειαζόταν… Και τότε συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη είναι η τύχη όσων και για όσο βρεθούν στα δίχτυα των σχεδίων της. Βιώνουν μια ενέργεια που ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι δικιά τους κι όμως για λίγο ή πολύ γίνεται δικιά τους, καταδικιά τους… και το φως που εκπέμπουν είναι φως άπειρων θεών που στριμώχνονται μέσα σε δυο μικρές κόρες, που όποιος τολμήσει να τις κοιτάξει κατάματα, πολύ αμφιβάλλω ότι θα μπορεί πλέον να είναι και να συμπεριφέρεται ως κοινός θνητός…