Το εγώ ως σύνολο αντιληπτικών, συναισθηματικών και βιολογικών λειτουργιών δεν παραμένει ποτέ το ίδιο από στιγμή σε στιγμή. Πώς είναι τότε δυνατόν να διατηρεί την αίσθηση μιας συγκεκριμένης ταυτότητας, ενός συγκεκριμένου εαυτού; Μόνο αν είναι σύνθεση και επιπλέον συνιστωσών πέραν των χωρο/χρονικών. Αν δηλαδή κάποιες λειτουργίες του έχουν συνιστώσες σε μια ή περισσότερες διαστάσεις πέραν των 4 διαστάσεων του χωρόχρονου, τότε πιθανόν αυτές οι συνιστώσες, καθώς είναι ανεξάρτητες του χρόνου, να είναι υπεύθυνες για το βίωμα της διατήρησης της ταυτότητάς μας, παρά τις χωρο-χρονικές αλλαγές των υπόλοιπων συνιστωσών των διαφόρων λειτουργιών του εγώ.
Και μια ακόμη [παρακινδυνευμένη ίσως] υπόθεση: Αν τη στιγμή της παύσης των βιολογικών λειτουργιών στο χωρο/χρονικό πλαίσιο παρατήρησης (κοινώς θάνατος), συνεχίζουν να παραμένουν κάποιες μη μηδενικές συνιστώσες αντιληπτικών, συναισθηματικών ή βιολογικών λειτουργιών σε άλλες διαστάσεις, τότε το εγώ θα συνεχίζει να υφίσταται, συνιστώμενο πλέον από τις μη χωρο/χρονικές συνιστώσες των διατηρούμενων λειτουργιών του.