Καθώς ήμουν στον ηλεκτρικό ανεβαίνοντας προς Ομόνοια το Σάββατο το πρωί, ήταν όρθιοι δίπλα μου ένα ζευγαράκι. Ήταν έτσι στραμμένοι που εγώ έβλεπα το κορίτσι. Ο ενθουσιασμός της και η χαρά της ήταν πραγματικά απερίγραπτα. Τόσο εκφραστικά που σχεδόν μου το μετέδιδε και σε μένα. Φιλούσε κάθε λίγο και λιγάκι το αγόρι και το κοίταζε με μια τέτοια λάμψη, που σε μια στιγμή ένιωσα σαν να κάηκα απ την ακτινοβολία της. Σαν να εκπροσωπούσε τη χαρά που μπορούν να γευθούν οι άνθρωποι γενικά και σαν να πήρα κι εγώ παρεπιπτόντως (από σπόντα) μια άκρη απ τη χαρά της, τη μόνη ΧΑΡΑ που μπορεί να νιώσει κανείς χωρίς τρύπες και ενδοιασμούς.
Την ίδια στιγμή με διαπέρασε ένα περίεργο αίσθημα… Σαν να μην ήταν αυτή που χαιρόταν αλλά η φύση που την χρησιμοποιούσε για όσο τη χρειαζόταν… Και τότε συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη είναι η τύχη όσων και για όσο βρεθούν στα δίχτυα των σχεδίων της. Βιώνουν μια ενέργεια που ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι δικιά τους κι όμως για λίγο ή πολύ γίνεται δικιά τους, καταδικιά τους… και το φως που εκπέμπουν είναι φως άπειρων θεών που στριμώχνονται μέσα σε δυο μικρές κόρες, που όποιος τολμήσει να τις κοιτάξει κατάματα, πολύ αμφιβάλλω ότι θα μπορεί πλέον να είναι και να συμπεριφέρεται ως κοινός θνητός…
Wednesday, December 06, 2006
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
18 comments:
Και έτσι κανείς μας δεν είναι κοινός θνητός...
Γιατί μη μου πείς ότι ποτέ δεν έχει τύχει να δείς αυτό το φως σε μάτια ερωτευμένης γυναίκας έτοιμης να σε φιλήσει, δε θα το πιστέψω.
Οι περισσότεροι από εμάς, τουλάχιστον μία φορά (συνήθως περισσότερες) την είχαμε την εμπειρία αυτή. Και τη στιγμή εκείνη, που φαντάζει μοναδική, νοιώθουμε κάτι πέρα από κοινοί θνητοί, αλλά εν τέλει είναι απλά, μια ακόμη από τις στιγμές που μας ενώνει στην ανθρωπιά μας.
Τη καλημέρα μου
συμφωνώ αλκιμήδη - καλή σου μέρα και καλές σου μέρες γενικότερα
Να δω πότε θα μας κλείσουνε μέσα...
και γω να δω πότε θα μας αφήσουνε έξω...
Κάτι το οποίο διάβασα πρόσφατα και μου άρεσε πολύ είναι το παρακάτω: «Αν λες "σ' αγαπώ", τότε έχεις ερωτευτεί τις λέξεις.» ~ j. baudrillard
Και να λές συνεχώς "σ΄αγαπώ" παραφροσύνη δεν είναι;
;-)
george
πολύ καλό
εγώ το βλέπω και ως εξής: όταν λες και ξαναλές "σ'αγαπώ" τότε η λέξη είν' ένα πρόσχημα και μέσα απ΄αυτήν περνάς τα χίλια δυό συναισθήματα...
Τα λαικά τραγούδια, που βγήκαν από τη λαική σοφία, λένε με λίγες λέξεις όσα δεν μπορούν επιστημονικοί τόμοι ολόκληροι.
Πριν καν φτάσω στο τέλος του κειμένου σιγοψιθύριζα ήδη.
Μάτια σαν και τα δικά σου
Δεν υπάρχουν στο ντουνιά
Κι όποιος τα γλυκοφιλήσει
Χάρο δεν φοβάται πια.
αυτό είναι επίσης ένα άλλο τεράστιο ζήτημα, ότι ναι, ο έρωτας εξουδετερώνει κατά κάποιο τρόπο τον συνεχώς επικρεμάμενο επί των κεφαλών μας πέλεκυ...
μ άρεσε...για λίγο έγινα "κοινωνός" αυτής της μαγικής στιγμής..θα σου λεγα περίπου ό,τι και η αλκιμήδη...ήταν ανάγκη όμως να αναφέρεις τα περί φύσεως κλπ;;;
να μας προσγειώσεις;;
όσο όμορφα κι αν το πήγες προς τα κει
άλλη φορά θα σου λογοκρίνω τα ποστ
:P
:)) καλή σου μέρα
αλκυόνη
χαίρομαι που έγινες έστω μεταβατικά κι εσύ κοινωνός των ματιών της ερωτευμένης κοπέλας
επανερχόμενος στον george (ggia) μιας και συνέχισα να σκέφτομαι το σχόλιο του, θυμήθηκα μια ιστορία μου από τα 16 μου (καμιά σχέση με τα γλυκά 16 της ταινίας), όπου σε μια κρίσιμη καμπή όπου είχα νιώσει ότι το χα παρακάνει με τις φιλοσοφίες και τα βιβλία, επιστρέφοντας στην πιο κοινότοπη αλλά και πιο φυσιολογική φάση της γκομενο-ανάγκης είχα γεμίσει δυο ολόκληρες σελίδες με μια και μόνο λέξη αποκλειστικά, τη λέξη "μουνί", σαν η γραφή της και μόνο και μάλιστα άπειρες φορές να επιτελούσε κάτι που είχα παραμελήσει για πολύ καιρό... (μαγικές οι λέξεις και μαγικά τα αποτελέσματά τους)
ΘΕΌΣ ΕΡΩΤΑΣ Μάρκο... τόσο απλά, ΘΕΟΣ!
Μάρκο, στην αρχή μου θύμισες Σοπενχάουερ. Μετά με άγγιξαν όσα είπες...χωρίς τρύπες και ενδοιασμούς! Οταν ερωτευόμαστε είναι σαν το σύμπαν να φτιάχτηκε για μας. Σε φιλώ.
αλεξάνδρα
όπως το λες ΘΕΟΣ
αίσθησις
ναι όλο το σύμπαν συμπυκνώνεται εκείνη τη στιγμή στα μάτια που σε καλούν
searching for hapiness in chaos
uqbar
όπως το λες "μαγεία κι ας μας χρησιμοποιεί" - αν δεν μας χρησιμοποιούσε απλά δεν θα υπήρχαμε...
Ave Marke! Τα υποχείρια της φύσης σε χαιρετούν!
Πρέπει να υπάρχει και κάποιο αντιστάθμισμα για τα άπειρα δεινά που ταλαιπωρούν τον άμοιρο κάτοικο της γης. Ε, αυτό είναι ο έρωτας! Γι' αυτουνού του μάγκα τη χάρη σηκώνουμε τον σταυρό μας (Λεκτικό σχήμα ο σταυρός. Καμμία σχέση με θρησκεία))
Το γαρ πολύ του έρωτος.......
1.
Στόν άνδρα που εξύμνησε “Του έρωτα το πάθος”
θέλω σαν φίλος να του πώ: “είναι μεγάλο λάθος”
Είναι ο Ερως φτερωτός και μάλα φευγαλέος
κι'όταν πετά τα βέλη του γίνεται ...φρικαλέος !
2.
Πάντοτε υπερίπταται ανθρώπων ανυπόπτων,
και αισθημάτων φλογερών,ο είρωνας και σκώπτων.
Τα βέλη σ'ελιξίριο καλά τα εμβαπτίζει
και τις καρδιές καί τα μυαλά αυτός τα μαγνητίζει !
4.
Γι'αυτό και φεύγει η λογική κι'ο νούς αλλάζει όψη
κι'ευρίσκεται ο άνθρωπος στου ξυραφιού την κόψη.
Χάνεται μες' τα σύννεφα την γη δέν την πατάει
και σαν χαμένος φαίνεται, βαριά παραμιλαέι !
5.
Βλέπει μπροστά του ομορφιές αγγελικά πλασμένες
με ψευδαισθήσεις πάμπολλες, φλάμπουρα σηκωμένες.
Η φύση όλη γίνεται παράδεισος πλασμένος,
πανευτυχής! ο δυστυχής,μα..βγαίνει γελασμένος!
6
Οι συγγενείς και φίλοι του τάχουν κι'αυτοί χαμένα
να καταλάβουν δεν μπορούν... τα χιλιοειπωμένα !
Οι ειρωνίες πέφτουνε σαν άμμος.. σαν χαλάζι..
"θα σου περάσει κάποτε, γι'αυτό και δέν πειράζει"..
7.
Το θύμα αν κι' ανήμπορο, την μάχη θα τη δώσει
και πολεμά να κρατηθεί ,νομίζει... θα γλιτώσει !
Μονολογεί ο άνθρωπος: “Το δράμα μου άλλοι νάχαν”....
έτσ' εξηγείται το λεχθέν: “Ερως ανίκατε μάχαν”
8.
Μυριάδες πέσαν θύματα στο "φτερωτό αγγελούδι"
κι'όσοι τα βέλη δέχτηκαν θυμούνται το τραγούδι...
Το γαρ πολύ του Ερωτος γεννά παραφροσύνη.....
πάει περίπατο κι' ο νούς κι'η παλληκαροσύνη !!!
Post a Comment