Το εγώ ως σύνολο αντιληπτικών, συναισθηματικών και βιολογικών λειτουργιών δεν παραμένει ποτέ το ίδιο από στιγμή σε στιγμή. Πώς είναι τότε δυνατόν να διατηρεί την αίσθηση μιας συγκεκριμένης ταυτότητας, ενός συγκεκριμένου εαυτού; Μόνο αν είναι σύνθεση και επιπλέον συνιστωσών πέραν των χωρο/χρονικών. Αν δηλαδή κάποιες λειτουργίες του έχουν συνιστώσες σε μια ή περισσότερες διαστάσεις πέραν των 4 διαστάσεων του χωρόχρονου, τότε πιθανόν αυτές οι συνιστώσες, καθώς είναι ανεξάρτητες του χρόνου, να είναι υπεύθυνες για το βίωμα της διατήρησης της ταυτότητάς μας, παρά τις χωρο-χρονικές αλλαγές των υπόλοιπων συνιστωσών των διαφόρων λειτουργιών του εγώ.
Και μια ακόμη [παρακινδυνευμένη ίσως] υπόθεση: Αν τη στιγμή της παύσης των βιολογικών λειτουργιών στο χωρο/χρονικό πλαίσιο παρατήρησης (κοινώς θάνατος), συνεχίζουν να παραμένουν κάποιες μη μηδενικές συνιστώσες αντιληπτικών, συναισθηματικών ή βιολογικών λειτουργιών σε άλλες διαστάσεις, τότε το εγώ θα συνεχίζει να υφίσταται, συνιστώμενο πλέον από τις μη χωρο/χρονικές συνιστώσες των διατηρούμενων λειτουργιών του.
Wednesday, December 20, 2006
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
10 comments:
ε;;;
:|
Ορίστε; Πώς είπατε; (Προσυπογραφή στο σχόλιο της Αλκυόνης)
μα γιατί - έγραψα τίποτα πολύπλοκο;
"Το εγώ ως σύνολο αντιληπτικών, συναισθηματικών και βιολογικών λειτουργιών δεν παραμένει ποτέ το ίδιο από στιγμή σε στιγμή."
σωστό, αφού είναι μία σύνθεση στιγμών: των αντιληπτικών, συναισθηματικών και βιολογικών λειτουργιών μας.δεν χρειάζονται επιπλέον συνιστώσες.άρα δεν υπάρχει η διατήρηση της ταυτότητάς μας, περα από τις χωρο-χρονικές αλλαγές.δεν υπάρχουν άλλες συνιστώσες!
"τότε το εγώ θα συνεχίζει να υφίσταται"
θα θέλαμε..σίγουρα!
μα αγαπητή άβυσσε, όλο το ζήτημα προκύπτει από το ότι περιέργως έχουμε το αίσθημα ότι η ταυτότητα μας διατηρείται, ενώ δεν θα έπρεπε αν ήταν σύνθεση χωροχρονικών και μόνο συνιστωσών
Οι συνιστώσες (features) που θέτεις δεν είναι μετρήσιμες. Άρα δεν μπορείς με επιστημονικό τρόπο να αποδείξεις ότι ο διανυσματικός χώρος (χωρίς τις 4 συνιστώσεις του χωροχρόνου) που περιγράφει το εγώ υπάρχει ή όχι μετά τον θάνατο (που θέτεις στην υπόθεσή σου)..
Μήπως με το να γράφουμε έτσι δεν μας καταλαβαίνει κανείς.. πέρα των μηχανικών/φυσικών; ;-)
ggia
συμφωνώ και γι αυτό θα παραμένει ως μια πιθανή αλλά μη μετρήσιμη και έτσι μη αποδείξιμη υπόθεση... εκτός αν κάποτε βρεθεί τρόπος να μετρώνται και μη χωροχρονικά μεγέθη, πράγμα που αυτό τη στιγμή μοιάζει άτοπο
Το εγώ ως σύνολο αντιληπτικών, συναισθηματικών και βιολογικών λειτουργιών δεν παραμένει ποτέ το ίδιο από στιγμή σε στιγμή.
Αυτό είναι μια γνώμη ή ένα επιστημονικό γεγονός;
έστω και ένα μόνο μέλος ενός συνόλου να αλλάζει, τότε αλλάζει το σύνολο, συνεπώς είναι γεγονός όχι γνώμη
το Εγώ πράγματι αλλάζει από στιγμή σε στιγμή. Όμως η σταθερή αίσθηση ταυτότητας, πιστεύω, δεν έχει να κάνει με το Εγώ αλλά με την ύπαρξη της Ψυχής, που είναι έξω από τα χωροχρονικά όρια.
Και σ αυτό όμως υπάρχουν διαφορετικές απόψεις,αφού δεν δέχονται όλοι,(στα φιλοσοφικά συστήματα εννοώ, που έχω διαβάσει)ότι υπάρχει ατομική ψυχή. ο Βουδισμός π.χ την θεωρεί αυταπάτη.
σε σκέψεις μπήκα τώρα..θα το ψάξω περισσότερο..**
Post a Comment