Wednesday, October 11, 2006

poem-6

εσύ
δυσδιάκριτη
σαν τον πελώριο ήλιο
που καίει τα πάντα…

13 comments:

Anonymous said...

Καλησπέρα!
Μικρό το δέμας,
αλλά μεστό σαν ώριμο στάχυ,
που χρυσίζει κάτω από τον ήλιο!
Φιλιά.

Anonymous said...

Και βρε, γλυκέ μου,

stick to one and only avatar per month!
Kisses again.

Anonymous said...

εσύ
απλησίαστη
σαν τον πελώριο ήλιο
που καίει τα πάντα…

θα μπορούσες να πεις επίσης..

ggia

markos-the-gnostic said...

ευχαριστώ lucy - ναι το έχω παρακάνει με τις αλλαγές αλλά χρησιμοποιώ το αβαταρ σαν έκφραση των φάσεων που περνάω σε ίση μοίρα με τα ποστάκια
ggia παραλλάκτη γεια

αλκιμήδη said...

το σύμπαν γεμάτο άπειρους ήλιους / αστέρια.
Κάποιοι δυσδιάκριτοι, απλησίαστοι, απόμακροι. Φτιαγμένοι για άλλους πλανήτες, ίσως όχι το δικό μας.
Κάπου υπάρχει κι ένας ήλιος που είναι τόσο φωτεινός όσο αντέχει το βλέμμα μας, όσο χρειάζεται το βλέμμα μας.
Η αναζήτηση απλώς συνεχίζεται.

Alexandra said...

συγκλονιστική εικόνα και αίσθηση Μάρκο!

allmylife said...

όσο ήθελα να πω, οσα έπρεπε να ακούσω

Αλεπού said...

Καίει ή ζεσταίνει τα πάντα;

markos-the-gnostic said...

alcimede συμφωνώ, όσο υπάρχει η αναζήτηση υπάρχουμε κι εμείς
alexandra, allmylife σας ευχαριστώ
παλιοlizard συμφωνώ απόλυτα για το κάψιμο κι αυτό απαντώ και στην αλώπεκα

Χαρτοπόντικας said...

Ωραίο αλλά δεν πιστεύω να το εννοείς κι όλας!

markos-the-gnostic said...

χ/π γιατί; πάντα το πιο δυσδιάκριτο είναι το απόλυτα φανερό

bebelac said...

δυσδιάκριτη και θολή "αυτή" , γιατί είναι κομμάτι ονείρου.

ellinida said...

Τσςςς τέτοια να γράφεις !