Οι διαστάσεις του έρωτα

…Ήθελε πολύ να της το πει, αλλά δίσταζε. Εκείνη πάλι δεν είχε την παραμικρή διάθεση να αποξηράνει τα συναισθήματά της. Έδεσε τα δυο μαντήλια σε ένα και βγήκε για να οργώσει. Δεν είχε όμως κτήματα, κλήματα και πάσης φύσεως εδάφη. Παρ’ όλ’ αυτά εκείνος προηγήθηκε. Εκείνη, αδιάθετη, τον πληροφόρησε ότι δεν πίστευε πια στις a-priori αλήθειες. Έλυσε τα μαντήλια, τα μούσκεψε και τα στράγγισε πάνω της. Τα στήθια της ήθελε να οργώσει. Εκείνη έτρεξε μες στο σκοτάδι, αλλά κανείς δεν το πρόσεξε. Έμοιαζε άλλωστε σαν ακίνητη, όμοια με τη ψυχική της διάσταση. Στην αρχή αυτός απελπίστηκε, αλλά σύντομα ένιωσε καλά γιατί δεν θυμόταν τον λόγο της απελπισίας του, αλλά και τον λόγο κάθε απελπισίας. Γιατί η απελπισία κρύβει βαθιά στον κόρφο της την ελπίδα. Έσκυψε να τη φιλήσει. Το πρόσωπό της ήταν το ηδονικότερο αντικείμενο πόθου που είχε συναντήσει. Προχώρησαν πιασμένοι απ το χέρι μες στο σκοτάδι. Το πρόσωπό του ήταν το ιδανικότερο αντικείμενο πόθου που είχε συναντήσει. Δεν γνωρίζονταν. Εκείνη αιφνιδιάστηκε αλλά χαμογέλασε γιατί ο πιο άγνωστος είναι τελικά ο πιο κοντινός. Τα χέρια τους χαϊδεύονταν. Γνωρίζονταν εδώ και χρόνια. Εκείνος επιδίωξε να το λησμονήσει, υπονοώντας ότι η γνωριμία υποθάλπει τη συνουσία. Μια μέρα θα έκαναν περίπατο μαζί στην όχθη του Σηκουάνα. Και θα γευόταν ο ένας τον άλλον κάτω από τους ήχους του Γαλλικού Μάη και τα χρώματα της ατίθασης αυτοκρατορίας. Εκείνος έβγαλε το πανωφόρι του και το πέταξε στο φεγγάρι. Εκείνη διαμαρτυρήθηκε. Δεν είχε δικαίωμα να αποκρύψει μια τέτοια πανσέληνο…

Από το ‘Οι διαστάσεις του έρωτα’ του Ανρύ ντε Βερντέν. Εκδόσεις ‘Πλίνθος’. Μτφρ. Γ. Γεωργιάδης.