Saturday, February 24, 2007

poem-53

καθώς τα μάτια της εισχωρούν στα μάτια του
ανοίγει τότε μια πληγή

από τη ρίζα της γης
μέχρι τα δάχτυλα τ’ ουρανού
ο θάνατος καραδοκεί

βέβαιος πως κάποτε
θα τα πάρει πίσω τα μάτια αυτά
όχι όμως και τη ματιά
καθώς αυτή δεν γεύτηκε ποτέ το χρόνο και την ηδονή

26 comments:

Anonymous said...

ρεαλιστικό μέσα στον ονειρικό του τρόπο.

από τα πιο ωραία σου.

Αλητισσα said...

Πολυ ομορφο ηταν..

πνευμα said...

Αυτό που κάποτε δώθηκε από ματιά σε ματιά ποτέ δεν πρόκειται να χαθεί ακόμα και όταν το βλέμμα πάψει να είναι πύρινο και στραφεί αλλού στον ορίζοντα...

πνευμα said...
This comment has been removed by the author.
markos-the-gnostic said...

αλεξάνδρα σ' ευχαριστώ
αλήτισσα χαίρομαι που σου άρεσε
spirit κι εγώ μερικές φορές νιώθω ότι οι αλήθειες δεν χάνονται ποτέ, απλά θά θελα νά ξερα πού πηγαίνουν...

αλκιμήδη said...

μέσα μας μένουν οι αλήθειες
μας θρέφουν και μας σκοτώνουν συγχρόνως
έτσι τις βιώνω εγώ

Anonymous said...

Νομίζω στους στίχους ενός τραγουδιού το διάβασα... "μεταξύ μας τέλειωσαν όλα αλλά τα μάτια σου θα μείνουν για πάντα στη ματιά μου".. κάπως έτσι τελοσπάντων..

Y.K.M.T. said...

το απίστευτο με αυτό που διάβασα...είναι πως είναι τόσο γυναικεία γραμμένο...που το κάνει εντυπωσιακό...!όμορφα...

Αίσθησις said...

Bγαλμένο από τα βάθη της ψυχής, του έρωτα και του πόνου, δείχνει την αγωνία και την ανάγκη να μείνει κάτι αιώνια ζωντανό, να διαρκέσει. Πολύ δυνατό. Περικλείει το ευδαιμονικό τώρα και το απεγνωσμένο μετά.

markos-the-gnostic said...

αλκιμήδη ναι πράγματι μέσα μας είναι, άλλωστε ό, τι καταλαβαίνουμε μέσα μας συμβαίνει, μέσα μας το καταλαβαίνουμε
paperflowers πολύ ωραίο
ymkt thnx
αίσθησις αχ, ναι

Χαρτοπόντικας said...

Splendit!

markos-the-gnostic said...

μετα-ευχαριστώ

Anonymous said...

Με αυτή την ελπίδα θα ζούμε...κι αν τα μάτια φύγουν τα βλέμματα να μείνουν. Αν αναλογιστείς πως ένα βλέμμα κρύβει μέσα του ένα μικρό σύμπαν πως να το βλάψει ο μεγάλος θεριστής;

δε θέλω να παίρνω συχνά αυτό το λεωφορείο. Οδηγεί αλλου.

reginarosasamat said...

πραγματικά ωραίο ποίημα

markos-the-gnostic said...

uqbar ναι εκεί δεν μπορεί να κάνει τίποτα, του κυλάνε μες απ τα χέρια του, αυτό άραγε μας αρκεί για να μη πονάμε;
regina σ' ευχαριστώ πολύ

Zaphod said...

Όμορφο....:-)

avissos said...

"όχι όμως και τη ματιά"
τι μπορεί να επιφέρει μια ματιά στη ζωή μας άραγε?χωρίς μία λέξη,μας αλλάζει τον κόσμο.

Sigmataf said...

Τι την εμπόδισε στο να τα γευτεί;

Αλεπού said...

Παρήγορο να αντιστέκεται κάτι στην θνητότητα των πάντων. Έτσι γίνεται και με την Τέχνη ε;

markos-the-gnostic said...

zaphod thnx
άβυσσε-η-ψυχή-των-ματιών είδες τελικά που συμφωνούμε και σε μερικά
st γιατί η ματιά είναι κάτι που αυτονομείται και πάει στον κόσμο των ματιών όπου αντί για γεύσεις έχει μόνο κενές κενότητες γεμάτες πράγματα που δεν θα υπάρξουν ποτέ...

markos-the-gnostic said...

αλώπηξ μου το σχόλιο σου μπήκε μετά από το δικό μου
η ιδέα σου είναι πολύ ωραία, η τέχνη ως αλχημικό ελιξήριο της αθανασίας, πες την και στον συν-αλχημιστή

ellinida said...

Την έχω νοιώσει την αίσθηση, να εισχωρεί ο ένας οφθαλμός στον άλλον. Εχω καταλήξει όμως πως είναι αδύνατον να ταυτισθεί ο πυρήνας.
Αψογο ποίημα, μου θύμισε κάτι που είχα οραματιστεί, τα μάτια να αλλάζουν χρώμα μέχρι να επιτύχουν την ταύτιση. Τελικά κατέληξαν να παλεύουν τα χρώματα και οι ίριδες...
Προσπάθησα να το περιγράψω σε ένα ποιήμα που παιδεύω εδώ και καιρό (Λούνα Παρκ)αλλά νομίζω πως δεν τα κατάφερα.
Πάντα έχω κάτι να πάρω όταν έρχομαι στο μπλογκ σου. :)))

Anonymous said...

Μου άρεσε πολύ το ποίημα και το σχεδόν απροσδόκητο τέλος του.
Πού πάνε οι αλήθειες;Πες μου και μένα αν το βρεις...

Roadartist said...

αχ...ωραίο ήταν, αλλά δυστυχώς με την πίκρα της βαθιάς αλήθειας.. Κάθε αρχή έχει και ένα τέλος. --

Anonymous said...

Αποκωδικοποίηση....: θρησκειών, μυθολογιών, ψυχής, σιωπής,....
Σχηματοποίηση λόγου ("ποιημάτων" μου), κοσμογονία, θεογονία,....
URL : www.siopi.gr
Γεια......

Anonymous said...

αληθινο και οικειο