καθώς τα μάτια της εισχωρούν στα μάτια του
ανοίγει τότε μια πληγή
…
από τη ρίζα της γης
μέχρι τα δάχτυλα τ’ ουρανού
ο θάνατος καραδοκεί
…
βέβαιος πως κάποτε
θα τα πάρει πίσω τα μάτια αυτά
όχι όμως και τη ματιά
καθώς αυτή δεν γεύτηκε ποτέ το χρόνο και την ηδονή
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
26 comments:
ρεαλιστικό μέσα στον ονειρικό του τρόπο.
από τα πιο ωραία σου.
Πολυ ομορφο ηταν..
Αυτό που κάποτε δώθηκε από ματιά σε ματιά ποτέ δεν πρόκειται να χαθεί ακόμα και όταν το βλέμμα πάψει να είναι πύρινο και στραφεί αλλού στον ορίζοντα...
αλεξάνδρα σ' ευχαριστώ
αλήτισσα χαίρομαι που σου άρεσε
spirit κι εγώ μερικές φορές νιώθω ότι οι αλήθειες δεν χάνονται ποτέ, απλά θά θελα νά ξερα πού πηγαίνουν...
μέσα μας μένουν οι αλήθειες
μας θρέφουν και μας σκοτώνουν συγχρόνως
έτσι τις βιώνω εγώ
Νομίζω στους στίχους ενός τραγουδιού το διάβασα... "μεταξύ μας τέλειωσαν όλα αλλά τα μάτια σου θα μείνουν για πάντα στη ματιά μου".. κάπως έτσι τελοσπάντων..
το απίστευτο με αυτό που διάβασα...είναι πως είναι τόσο γυναικεία γραμμένο...που το κάνει εντυπωσιακό...!όμορφα...
Bγαλμένο από τα βάθη της ψυχής, του έρωτα και του πόνου, δείχνει την αγωνία και την ανάγκη να μείνει κάτι αιώνια ζωντανό, να διαρκέσει. Πολύ δυνατό. Περικλείει το ευδαιμονικό τώρα και το απεγνωσμένο μετά.
αλκιμήδη ναι πράγματι μέσα μας είναι, άλλωστε ό, τι καταλαβαίνουμε μέσα μας συμβαίνει, μέσα μας το καταλαβαίνουμε
paperflowers πολύ ωραίο
ymkt thnx
αίσθησις αχ, ναι
Splendit!
μετα-ευχαριστώ
Με αυτή την ελπίδα θα ζούμε...κι αν τα μάτια φύγουν τα βλέμματα να μείνουν. Αν αναλογιστείς πως ένα βλέμμα κρύβει μέσα του ένα μικρό σύμπαν πως να το βλάψει ο μεγάλος θεριστής;
δε θέλω να παίρνω συχνά αυτό το λεωφορείο. Οδηγεί αλλου.
πραγματικά ωραίο ποίημα
uqbar ναι εκεί δεν μπορεί να κάνει τίποτα, του κυλάνε μες απ τα χέρια του, αυτό άραγε μας αρκεί για να μη πονάμε;
regina σ' ευχαριστώ πολύ
Όμορφο....:-)
"όχι όμως και τη ματιά"
τι μπορεί να επιφέρει μια ματιά στη ζωή μας άραγε?χωρίς μία λέξη,μας αλλάζει τον κόσμο.
Τι την εμπόδισε στο να τα γευτεί;
Παρήγορο να αντιστέκεται κάτι στην θνητότητα των πάντων. Έτσι γίνεται και με την Τέχνη ε;
zaphod thnx
άβυσσε-η-ψυχή-των-ματιών είδες τελικά που συμφωνούμε και σε μερικά
st γιατί η ματιά είναι κάτι που αυτονομείται και πάει στον κόσμο των ματιών όπου αντί για γεύσεις έχει μόνο κενές κενότητες γεμάτες πράγματα που δεν θα υπάρξουν ποτέ...
αλώπηξ μου το σχόλιο σου μπήκε μετά από το δικό μου
η ιδέα σου είναι πολύ ωραία, η τέχνη ως αλχημικό ελιξήριο της αθανασίας, πες την και στον συν-αλχημιστή
Την έχω νοιώσει την αίσθηση, να εισχωρεί ο ένας οφθαλμός στον άλλον. Εχω καταλήξει όμως πως είναι αδύνατον να ταυτισθεί ο πυρήνας.
Αψογο ποίημα, μου θύμισε κάτι που είχα οραματιστεί, τα μάτια να αλλάζουν χρώμα μέχρι να επιτύχουν την ταύτιση. Τελικά κατέληξαν να παλεύουν τα χρώματα και οι ίριδες...
Προσπάθησα να το περιγράψω σε ένα ποιήμα που παιδεύω εδώ και καιρό (Λούνα Παρκ)αλλά νομίζω πως δεν τα κατάφερα.
Πάντα έχω κάτι να πάρω όταν έρχομαι στο μπλογκ σου. :)))
Μου άρεσε πολύ το ποίημα και το σχεδόν απροσδόκητο τέλος του.
Πού πάνε οι αλήθειες;Πες μου και μένα αν το βρεις...
αχ...ωραίο ήταν, αλλά δυστυχώς με την πίκρα της βαθιάς αλήθειας.. Κάθε αρχή έχει και ένα τέλος. --
Αποκωδικοποίηση....: θρησκειών, μυθολογιών, ψυχής, σιωπής,....
Σχηματοποίηση λόγου ("ποιημάτων" μου), κοσμογονία, θεογονία,....
URL : www.siopi.gr
Γεια......
αληθινο και οικειο
Post a Comment