Sunday, February 18, 2007

Take five

Μπαίνοντας κι εγώ στο παιχνίδι των 5 βασικών ή έστω κρυφών σημείων του χαρακτήρα μέσω της πρόσκλησης του χαρτοπόντικα, και άλλων ίσως συντρόφων, έχω να δηλώσω τα εξής:
1) ίσως τη ζωτικότερη θέση στη ζωή μου παίζει το ζήτημα του έρωτα. χμ. πώς εννοώ λοιπόν τον έρωτα; σαν μια προσπάθεια προσέγγισης κάποιου άλλου ανθρώπου που με ιντριγκάρει, αλλά ειδικής προσέγγισης με ένα τρόπο αμφίσημο, επιθετικό αλλά και βαθύτατα παθητικό, ακατανόητο ως προς τον αποδέκτη, αλλά και ως προς τον πομπό, που τελικά οδηγεί αντί στην βαθύτερη γνώση του εαυτού στην βαθιά επίγνωση ότι δεν υπάρχει εαυτός, και ότι όλα είναι παιχνίδια της πρωταρχικής ενέργειας.
2) μέσα σε ένα κόσμο που κύριο χαρακτηριστικό του είναι η απουσία νοήματος προσπαθώ μάταια αλλά δεν έχω και τι άλλο να κάνω πιο αξιοπρεπές να βρω ή μάλλον να δημιουργήσω, και ελπίζω ότι το νόημα που ξεπροβάλλει μες απ' αυτή τη διαδικασία αποκτά μια δική του ζωή και δημιουργεί αλυσιδωτά κι άλλα
3) μέσα απ' την επίγνωση ότι κάθε τι που γεννιέται έχει μέσα του τον σπόρο της αυτοκαταστροφής του, αγχώνομαι φοβερά και αποφασίζω να φτιάξω κάτι αιώνιο. το θέμα είναι αν αυτό μπορεί να επιβιώσει μέσα στον κόσμο ή στα όνειρα του κόσμου. στην ανάγκη θα αρκεστώ στα όνειρα
4) η ομορφιά με τραβά σαν μαγνήτης. προς τι άραγε, αφού δεν είναι σίγουρο ότι με γνωρίζει, ούτε καν ότι με θυμάται
5) όποτε κοιτάζω τους ανθρώπους, κοιτάζω τα μάτια τους. όσα απ' αυτά με ενδιαφέρουν με βάζουν σε άγχος, κατά πόσο με κοιτάζουν κι αυτά. τελικά όμως το αλληλοκοίταγμα δεν είναι η μόνη πραγματική επανάσταση, με όσες και όποιες συνέπειες;

Πετάω τη σκυτάλη, στους εξής, που ίσως ήδη τους έχουν πετάξει τη σκυτάλη:

Candy-Blue
I-potis
Padrazo
Lucy
Lady Lilith

και για να κάνω την εξαίρεση και άλλη μια
Aisthisis

19 comments:

candyblue said...

Ενδιαφέρον και τα 5!

Αν και σου είχα κάνει πρώτη την πρόσκληση...

Lorelei Am Rhein said...

Καλησπέρα.
Έχω κάνει ήδη strip tease.
Ευχαριστώ πολύ, Μάρκο!

markos-the-gnostic said...

αλληλο-πρόσκληση candy αυτός είναι συντονισμός
θα σας διαβάσω και τις 2

houlia said...

Νοκ νοκ... από την πόλη έρχομαι;)
Και νομίζω μάταια την προσπάθεια εξορθολογισμού του έρωτα. Το ωραίο υπάρχει στην αφετηριακή του απλότητα. Ας το προλαβαίναμε τότε, πριν ακόμα νοσήσει . Τότε που μπορεί ακόμα να βιωθεί, χωρίς ενοχές εκατέρωθεν. Μετά οι απόψεις «διίστανται», μετά είναι ένα άλλο παιχνίδι. Αρετής ίσως, αλλά όχι υγιούς απόλαυσης πάντοτε. Αν κατανοήσουμε τη βάση της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης που είναι ωφελιμιστική... θα κατανοούσαμε γιατί η συντήρηση του «καλού» είναι συχνά μια επίπονη διαδικασία. Και υπερβατική.

Πέρα και πάνω αν κοιτάγαμε...

αλκιμήδη said...

αυτό περί έρωτος
διαλυτικό δεν είναι;
μα τι λέω αυτός δεν είναι ο στόχος του έρωτα;
να χάσεις τον εαυτό σου; (όχι ότι τον είχαμε ποτέ, αλλά τουλάχιστον ως ερωτευμένοι μπορούμε να έχουμε την αυταπάτη ότι ξέρουμε που τον χάσαμε)
τελικά οι περισσότεροι έτσι τον βιώνουμε.

markos-the-gnostic said...

το ωραίο στην αφετηριακή του απλότητα πριν ακόμη νοσήσει. για δες όμως houlia ακόμη και τις περιπτώσεις που θεωρούμε νοσηρές πόσο ηδονικές για κάποιους. άσε που δεν ξέρουμε αν αυτό που βλέπουμε νοσηρό στον άλλο είναι πραγματικά νοσηρό. βέβαια αυτό που λες περί αφετηριακής απλότητας είναι ωραίο. το κάθε τι ωραίο άλλωστε είναι στην αρχή του και δε θέλει να κουνήσει απ την αρχή του. γιατί κι εμείς να θέλουμε σώνει και καλά να ξεκινήσουμε μια πορεία, τη στιγμή που ταξίδιαδεν υπάρχουν παρά μόνο ανέφικτες Ιθάκες;
αλκιμήδη βλέπω ότι συμφωνούμε απόλυτα για την διαλυτική φύση του έρωτα, το θέμα είναι αν μετά από αυτή τη διάλυση αναδυθεί αλχημικός χρυσός...

houlia said...

Σίγουρα δε θα νοσήσουν πάντοτε....

Υπάρχουν ταξίδια που τα συντηρούν αναμνήσεις και η γνώση που απ αυτές εκπορεύεται. Δεν ξέρω μόνο πόσο εκτιμάει κανείς τη γνώση ή απλά προσδοκά τη συσσώρευση εμπειρίας. Αν και τα δύο είναι θεμιτά, ωστόσο μερικοί είναι περισσότερο αυτάρκεις από κάποιους άλλους. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι?...

markos-the-gnostic said...

houlia
ενδιαφέρον αυτό που λες, ταξίδι στη γνώση μέσω των αναμνήσεων -η γνώση μπορεί νά ναι ένα μικρό διαμαντάκι, ενώ η συσσωρευμένη εμπειρία ένας σωρός χαμόκλαδα -ίσως και τα δυο νά χουν την αξία τους και τη σημασία τους...

Anonymous said...

Ωραίο το 5! Στα μάτια καθρεφτίζονται τα πάντα και γι' αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να κοιτάζονται δυο άνθρωποι στα μάτια αν δεν αισθάνονται τίποτα. Ξέρεις, μια απ' τις ασκήσεις που κάνουν στις δραματικές σχολές, είναι να βάζουν τους μαθητές να κοιτάζονται στα μάτια ανά δύο όση περισσότερη ώρα αντέξουν χωρίς να τους πιάσουν τα γέλια.

markos-the-gnostic said...

πολύ ωραία άσκηση και όντως λέει πολλά

Αίσθησις said...

Μάρκο, πολύ γλυκό αυτό που έγραψες και αρκετά αντιπροσωπευτικό.
"όποτε κοιτάζω τους ανθρώπους..." Εχω την αίσθηση ότι άργησες να με κοιτάξεις. Τώρα κοιτάζεις βαθύτερα, ευκολότερα, στέκεται το βλέμμα σου χωρίς την αδιόρατη τάση φυγής. Οσο για την πρόκληση,...τι να πω, είμαι απροετοίμαστη!

markos-the-gnostic said...

αίσθησις το βλέμμα ναι είναι πολύ δύσκολη υπόθεση

gitsaki said...

Για το αλληλοκοίταγμα:ναι,πιστεύω ότι είναι ανατρεπτικό και από τις ελάχιστες "επαναστάσεις".

Σχετικά με το αιώνιο που κατασκευάζεις-φτιάχνεις:το έχεις καταφέρει ως τώρα κι αν ναι,πες μου κάτι αιώνιο.

Καλημέρα!

gitsaki said...

Συγγνώμη,ξέχασα πριν(στο αιώνιο)να βάλω ερωτηματικό(ερώτηση ήταν).

markos-the-gnostic said...

θα μιλήσω λίγο υποθετικο-ευκτικά, τι καλά νά ταν ο έρωτας αιώνιος

Anonymous said...

Ο τρόπος που βιώνει κανείς τον έρωτα είναι απόλυτα προσωπικός, τόσο που αποδεικνύει τη μοναξιά μας. Και κοιταζόμαστε στα μάτια για να επικοινωνήσουμε, να καθρεφτιστούμε, να ξεχάσουμε ότι δεν υπάρχει νόημα, να νιώσουμε την ομορφιά και να δημιουργήσουμε συνωμοτικά κάτι αιώνιο...

markos-the-gnostic said...

paperflowers ωραίο δεν είναι να δημιουργήσουμε συνομωτικά κάτι αιώνιο; έτσι νομίζω. μες στη ματιά μας να ξεχάσουμε ότι υπάρχει νόημα; ίσως αλλά μήπως τέτοια πράξη τελικά μας νοηματοδοτεί;

ellinida said...

1) ίσως τη ζωτικότερη θέση στη ζωή μου παίζει το ζήτημα του έρωτα. χμ. πώς εννοώ λοιπόν τον έρωτα; σαν μια προσπάθεια προσέγγισης κάποιου άλλου ανθρώπου που με ιντριγκάρει, αλλά ειδικής προσέγγισης με ένα τρόπο αμφίσημο, επιθετικό αλλά και βαθύτατα παθητικό, ακατανόητο ως προς τον αποδέκτη, αλλά και ως προς τον πομπό, που τελικά οδηγεί αντί στην βαθύτερη γνώση του εαυτού στην βαθιά επίγνωση ότι δεν υπάρχει εαυτός, και ότι όλα είναι παιχνίδια της πρωταρχικής ενέργειας.

Χα! Εδώ σηκώνει μιά υπέροχη συζήτηση.

2) μέσα σε ένα κόσμο που κύριο χαρακτηριστικό του είναι η απουσία νοήματος προσπαθώ μάταια αλλά δεν έχω και τι άλλο να κάνω πιο αξιοπρεπές να βρω ή μάλλον να δημιουργήσω, και ελπίζω ότι το νόημα που ξεπροβάλλει μες απ' αυτή τη διαδικασία αποκτά μια δική του ζωή και δημιουργεί αλυσιδωτά κι άλλα

Απουσία νοήματος; Ναι το αισθάνομαι πολλές φορές, γιαυτό κατέληξα στο νόημα της στιγμής. Σήμερα ισχύει αυτό, αύριο κάτι άλλο, ίσως και το εντελώς αντίθετο αφού εγώ θα έχω αλλάξει, αφού οι συνθήκες θα έχουν αλλάξει. Αυτοί οι άνεμοι της αλλαγής, μέγα δώρο.
Ναι είνα αλυσσίδα, αλλά όταν σπάνε οι κρίκοι δεν έχει τρομερή πλάκα;
Πρέπει να ξαναθεμελιώσεις από την αρχή την σκέψη σου.

3) μέσα απ' την επίγνωση ότι κάθε τι που γεννιέται έχει μέσα του τον σπόρο της αυτοκαταστροφής του, αγχώνομαι φοβερά και αποφασίζω να φτιάξω κάτι αιώνιο. το θέμα είναι αν αυτό μπορεί να επιβιώσει μέσα στον κόσμο ή στα όνειρα του κόσμου.
στην ανάγκη θα αρκεστώ στα όνειρα

Ναι κι'εγώ, όπως όλοι μας θα θέλαμε να φτιάξουμε κάτι αιώνιο. Εντελώς ηλίθιο τριπάκι κατά την γνώμη μου, γιατί πιστεύω πως αιώνιοι είμαστε ούτως ή άλλως. Οι στιγμές δεν περικλείουν την αιωνιότητα; Τα όνειρα δεν είναι μιά πραγματικότητα αφού εκεί είναι ο αληθινός εαυτός και οι ανάγκες μας;

4) η ομορφιά με τραβά σαν μαγνήτης. προς τι άραγε, αφού δεν είναι σίγουρο ότι με γνωρίζει, ούτε καν ότι με θυμάται

Tσςςς υπερβολές. Εχεις ένα όμορφο μυαλό, δεν ξέρω για τα άλλα...
Η ομορφιά υπάρχει παντού, αρκεί να έχεις εξασκηθεί να την βρίσκεις.

5) όποτε κοιτάζω τους ανθρώπους, κοιτάζω τα μάτια τους. όσα απ' αυτά με ενδιαφέρουν με βάζουν σε άγχος, κατά πόσο με κοιτάζουν κι αυτά. τελικά όμως το αλληλοκοίταγμα δεν είναι η μόνη πραγματική επανάσταση, με όσες και όποιες συνέπειες;

Αυτό θέλω να το σκεφτώ.

Anonymous said...

''3) μέσα απ' την επίγνωση ότι κάθε τι που γεννιέται έχει μέσα του τον σπόρο της αυτοκαταστροφής του, αγχώνομαι φοβερά και αποφασίζω να φτιάξω κάτι αιώνιο. το θέμα είναι αν αυτό μπορεί να επιβιώσει μέσα στον κόσμο ή στα όνειρα του κόσμου. στην ανάγκη θα αρκεστώ στα όνειρα''



αυτοκαταστροφης;με κερδισαν πολυ τα λογια σου
μου θυμισαν..........


''5) όποτε κοιτάζω τους ανθρώπους, κοιτάζω τα μάτια τους. όσα απ' αυτά με ενδιαφέρουν με βάζουν σε άγχος, κατά πόσο με κοιτάζουν κι αυτά. τελικά όμως το αλληλοκοίταγμα δεν είναι η μόνη πραγματική επανάσταση, με όσες και όποιες συνέπειες;''

υπαρχει τιποτα πιο υπεροχο.
αυτο νομιζω πως περιμενω ολη μου τη ζωη απο τους αλλους.να με κοιταξουν στα ματια.











νομιζω οτι με επισκεφτηκες για να εχω την ευκαιρια να διαβασω αυτη σου την αναρτηση.κινητοποιησες πολλα συναισθηματα μεσα μου.
καλο υπολοιπο της μερας σου