Τώρα, καθώς καταπιανόμουνα να ολοκληρώσω ένα άρθρο, έπεσε η προσοχή μου στο όνομα ενός συγγραφέα, που είχα ως αναφορά, τον Orick… Δεν ξέρω πώς μου έκανε ένα πολύ ανώμαλο συνειρμό, και με πήγε στους Βίκινγκς, σ’ ένα άλμπουμ που συμπλήρωνα μικρός με χαρτάκια που βρίσκαμε μέσα στις σοκοφρέτες. Πιο συγκεκριμένα με πήγε σε μια απ τις εικόνες του άλμπουμ, μια εκστρατεία των Βίκινγκς, με κοκκινογένηδες άγριους καπετάνιους μέσα σε υπέροχα πολεμικά σκαριά…
Και τότε, ναι αυτό είναι το φοβερό, με είδα μπροστά μου ολοζώντανο, μικρό αγοράκι, να κοιτάζω με λαχτάρα ποιο χαρτάκι μου λείπει, και να κάνω σχέδια ανταλλαγών με τον Νίκο και τους άλλους φίλους που είχαν ενσκήψει με τον ίδιο ενθουσιασμό στο ίδιο εγχείρημα, στην πολυπόθητη συμπλήρωση των σελίδων του άλμπουμ. Η κατάσταση διευκολυνόταν από το γεγονός ότι είχαν διπλά κάποια χαρτάκια που μου έλειπαν, όπως κι εγώ είχα διπλά κάποια που τους έλειπαν. Όλο μου το πρόβλημα ήταν τα χαρτάκια. Κι η ευτυχία που θα αναδυόταν από τη συμπλήρωση της σελίδας των Βίκινγκς ήταν τόσο εφικτή και συνάμα τόσο σημαντική. Ανατρίχιασα στην ιδέα του τι συνιστούσε τότε την ευτυχία μου και τι την συνιστά τώρα. Ένοιωσα ότι δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από τα μικρά προσδιορισμένα πράγματα. Ένοιωσα ένα σαδισμό του σύμπαντος και της φύσης που μας μυεί στη συνέχεια στη λατρεία του άγνωστου, του απροσδιόριστου και του άπειρου. Και νοστάλγησα πέρα για πέρα τις μέρες που όλη μου η αγωνία και η αδημονία περιστρεφόταν γύρω από αυτά τα χαρτάκια, τις μέρες όπου το Σύμπαν περιοριζόταν στη γειτονιά μου και οι ξένες χώρες ήταν το τέρμα των λεωφορείων του Προφήτη Ηλία, όπου ποτέ δεν είχα πάει και φάνταζε μέσα μου πιο μυστηριώδες και ανεξιχνίαστο κι απ τον μακρύτερο γαλαξία…
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
38 comments:
Τι άλλαξε
Το ζητούμενο ήταν και είναι να συμπληρωθεί η εικόνα
Απλά κάποτε υπήρχε πίστη ότι ναι, είναι εφικτό
Αργότερα η πίστη γίνεται ελπίδα (ή και πείσμα παρόλο το ανέλπιδο;)
και στο τέλος αποδοχή (ή μήπως εγκατάλειψη) του ανεφικτου του εγχειρήματος
α, ναι, αλλάζει και η εικόνα προς συμπλήρωση
αλλά αυτό δεν είναι το θέμα
το θέμα είναι η δικιά μας αντιμετώπιση της διαδικασίας συμπλήρωσης
αλκιμήδη πιστεύω ότι γεννιόμαστε με αυτή την ακατάπαυστη τάση για συμπλήρωση του προσωπικού μας άλμπουμ. κι αυτό γίνεται άλλοτε με τους γονείς μας που κάποτε όμως μας αφήνουν μόνους, τα παιδιά μας αν κάνουμε (που όπως ξέρεις για κάποιους είναι βασικότατη συνιστώσα της ευτυχίας) και τον /την ερωμένο/η. ο ερωμένος /η έχει επιπλέον τη γοητεία της παζλοειδούς σωματικής συμπλήρωσης, μιας προσφοράς της φύσης με απίστευτη ιστορία και μέλλον...
επιπλέον στον έρωτα παίζει και η τρέλα ότι τίποτε δεν είναι ανέφικτο αρκεί να παραβιάσεις την πύλη του λαβύρινθου και να σταματήσεις να αγχώνεσαι για να βρεις την έξοδο...
Με ταξίδεψες απίστευτα στα παλιά μου άλμπουμ και στα λευκώματα των παιδικών μας χρόνων...
Έτσι κι αλλιώς αυτό είμαστε...'Ενα πολύχρωμο κολάζ εμπειριών.
ναι ειν' αλήθεια αυτό spirit... αυτά τα άλμπουμ είναι το προείκασμα της μετέπειτα ζωής μας
Μου άρεσε πολύ που σε φαντάστηκα μικρό να ανταλλάσσεις χαρτάκια. Απ' αυτό το κείμενο σου αναδύεται μια γήινη, φθαρτή χροιά την οποία σπάνια αποκαλύπτεις.
και πού νά ξερες με ποιον αντάλλασσα χαρτάκια...
Νοσταλγείς τη μαγεία των παιδικών χρόνων. Κι εγώ, νομίζω όλοι.
Ο Κόκκινος Έρικ σε πορεία ανακάλυψης της ευτυχαμερικής!
αχ ρε αίσθησις...
χ/π και βέβαια τον Έρικ μου έφερε στο μυαλό ο Όρικ...
Αυτό το κείμενο είναι πολύ καλό. Δοκιμάζω όλων των γραφών στα ελληνικά. Ξέρω τα κάποια ελληνικά, αλλά δεν πρέπει keiboard να γράψω. Προτίμηση πολύ του πολιτισμού ελληνικά. Σας τοποθετήστε σε δεξαμενή
"Τα χαρτάκια"
Θα την πάρω την αυτή την γλυκιά νοσταλγική πάσα και άσε τους φυσικούς να αναζητούν για το ταξίδι πίσω στον χρόνο.
Μου άρεσε πολύ.
david χαίρομαι πολύ για την επικοινωνία
padrazo θα κάνουμε μάζωξη των νοσταλγικών
bebe thnx
Γειά, τι γίνεται?Η Μαρία είμαι,η κοπέλα από το τρένο.Σου παραθέτω ένα απόσπασμα από ένα κείμενο μου.
"Ανεμογκάστρι"
"Φαντάσματα... γήινα κορδόνια από χορδές κιθάρας...
¨Ηχος μουσικός από λαρύγγι ύαινας ταράζει τοπίο μαγεμένο από αραχνούφαντη άρπα...
Βουνά σκεπασμένα με ρόκες καλαμποκιού τηγανισμένες σε κεφάλι νεογνού, που κοιμάται ήρεμο σε λιβάδι από μπαρούτι...
Σύννεφο εξατμισμένης ευτυχίασ αναδυόμενο ρυθμικά από πρωκτό θυρωρού με χρυσές κουμπότρυπες μοιάζει υπέροχα εναρμονισμένο με χαρούμενες οδοντογλυφίδες που καρφώνονται ανάλαφρα σε μάτι από φελλό..."
Ελπίζω να σου άρεσε.Σου συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσεις ποιήματα του Benjamin Peret.Όποτε θελήσεις στείλε μου στο estia_pirkagias@yahoo.gr
Φιλικά,
Μαρία
Μαρία του τρένου γεια
ομολογώ ότι το κείμενο σου έχει αυτό το κάτι του αρχικού υπερ-ρεαλισμού. Πολύ ενδιαφέρον μετά από τόσα χρόνια συντονισμένη με το πνεύμα εκείνης της εποχής.
Εύχομαι τα ερεθίσματα των καταλήψεων να σε συνεγείρουν σε νέα υπερ-ρεαλιστικά πονήματα, καθώς πλέον το όλο τοπίο διαπνέεται από μια τέτοια ατμόσφαιρα...
Τι νομίζεις ότι άλλαξε ουσιαστικά από τότε?
Σ'έκανε ευτυχισμένο κάτι που αποκτούσες έναντι χρηματικού αντιτίμου και το οποίο σε οδηγούσε σ'έναν απώτερο σκοπό.
Έτσι είναι στημένη όλη μας η ζωή. Η κατάκτηση μιας σειράς απώτερων σκοπών έχει ονομαστεί εξέλιξη και πάντα, έχοντας καταφέρει κάτι, βάζουμε έναν ακόμα πιο δύσκολο στόχο.
Αν είμαστε τυχεροί και λίγο έξυπνοι, οι στόχοι που βάζουμε μεγαλώνοντας δεν έχουν σχέση μόνο με την απόκτηση υλικών αγαθών.
Σόρρυ αν σε ξενερώνω μη μένοντας στο ρομαντικό σκέλος του θέματος αλλά τελευταία με απασχολεί το ότι τελικά είμαστε αυτό που έχουμε. (χρήμα, φίλους, ωραίο/α σύντροφο, σπίτι, εχθρούς κτλ)
εκείνο που ήθελα να τονίσω σ'αυτό το ποστ είναι η μεγαλύτερη ευκολία ικανοποίησης και χαράς κατά τη παιδική ηλικία και επίσης τα μικρά μεγέθη, τα όρια που λειτουργούσαν ως καταφύγιο -αγκαλιά και όχι ως καταπίεση
Ναι,όλοι μαζεύαμε από κάτι όταν ήμαστε μικροί - εγώ μάζευα καπάκια από αναψυκτικά ή φιγούρες από Μίκυ Μάους σε γαριδάκια(τέλη δεκαετίας 70).Τώρα θυμήθηκα και κάτι ροζ τσίχλες,σαν μπουκίτσες,μέσα σε πλαστικά φρουτάκια!Τα θυμάται κανείς;
Κι ήταν κάτι πολύ σημαντικό αυτό.Χαιρόμασταν με το τίποτα!Κι ούτε που ξέραμε τίποτα παραπάνω ή,κι αν ξέραμε,δε μας ενδιέφερε.Αυτάρκεια!
τις φιγούρες των Μίκυ Μάους στα γαριδάκια, βέβαια...
κι εγώ αυτή τη λέξη επισημαίνω, αυτάρκεια
Τι μου θύμισες να΄ξερες μόνο.Και εγώ μάζευα "χαρτάκια" , ήμουν το αγοροκόριτσο της γειτονιάς. Τα σημάδια στα γόνατα μου το θυμίζουν πότε , πότε.
Καλημερα Μάρκο. Τις συνήθειες με την ανταλλαγή των χαρτιών τις είχαμε όλοι τελικά. Θυμάμαι αντάλλαζα κάτι χαρτάκια της shara kay,αν θυμαμαι καλα το ονομα, κοριτσίστικα χαρτάκια με πολύ ομορφες ζωγραφιές.
Ετσι οπως τα γράφεις, τα θυμάμαι και εγώ. Ο κόσμος μου σαν παιδί, είχε κάποια όρια που πέρα απο αυτά νόμιζα πως βρίσκονταν ένας άλλος κόσμος. Και με τι ενθουσιασμό άρχισα να τον ανακαλύπτω στα κρυφά σαν έφηβη, όταν το έσκαγα καποιες φορές απο το μάθημα για να γυρίσω όλη την Κυψέλη οπου ζούσα τότε. Το να βγω στα όρια με τα πατήσια ή ακόμη καλύτερα στα όρια με πολύγωνο ή εξάρχεια με έκαναν να πιστεύω οτι εχω πιάσει ολο τον κοσμο στα χέρια μου.
taradela αγοροκόριτσο ε, ναι βέβαια τα χαρτάκια ήταν περισσότερο αγορίστικη συνήθεια
regina βλέπω παρόμοιες εμπειρίες και συναισθήματα...
Αυτό που περιέγραψες είναι η ουσία της μνήμης.
ναι όντως, η μνήμη που τόσο που μας ταλαιπωρεί αλλά και τόσο μας γλυκαίνει...
Η μυρωδιά από αυτοκόλλητο είναι ακόμα στα ρουθούνια μου...
Μα συλλογή βίκινγκς δεν μπορώ να θυμηθώ. Ίσως ποδοσφαιριστές. Panini.
θυμάμαι κι εγώ αυτή τη μυρωδιά αν και νομίζω ότι τα χαρτάκια που λέω δεν ήταν αυτοκόλλητα, τα κολλάγαμε εμείς με κόλλα...
«Είναι η ζωή μικρές και τίποτ’ άλλο...» Το καινούργιο τραγούδι τής Τσαλιγκοπούλου άκουγα σήμερα στο ράδιο κι τον εκφωνητή να σημειώνει κοιτώντας έξω απ το παράθυρο του σταθμού στη Μεσογείων όλους τους ετερόκλητους ανθρώπους με τις τόσες διακυμάνσεις στη συμπεριφορά τους – αναπνοή – κάποτε ζούσαμε με ένταση τις μικρές μας στιγμές, τα παιχνίδια μας και τα δικά μας όνειρα. Σήμερα ζούμε διασπασμένοι μέσα απ τη ζωή των άλλων που δεν προλαβαίνουμε καν να αφομοιώσουμε. Χμμ.. αποδεκτό σχόλιο για πρωινό σχολιαστή του δίεση;)
Εκτός θέματος?:)
πράγματι τόσο πολλοί άνθρωποι σε τόσο μικρό χώρο...
αχ! αυτά τα χαρτάκια!! Θυμάσαι κι όταν σου έλειπαν πια μόνο ένα δυό κι αυτός που είχε κάποιο απο αυτά σου ζητούσε για να στο ανταλλάξει ,10 χαρτάκια απο τα δικά σου τα διπλά!? Κι εσύ τα έδινες και με τρελή ικανοποίηση κολλούσες στο άλμπουμ το σπουδαίο σου απόκτημα και καμάρωνες κι ονειρευόσουν τη στιγμή που θα κολλούσες και το τελευταίο!!
Πόσο εύκολα χαιρόμασταν ρε γμτ!!
αυτή η περιγραφή σου maika δείχνει πόσο μέσα ήσουν σ αυτά τα πράγματα - εγώ είχα φτάσει στο σημείο ν' ανταλλάξω 40 χαρτάκια για ένα που δεν το πετύχαινα με τίποτα...
Υπέροχο.. Μου έφερες στο νου μοναδικές αναμνήσεις. Τα χαρτάκια... ούτε που θυμάμαι τι είδους χαρτάκια μάζευα κάποια στιγμή, αλλά όλο μου το σύμπαν περιστρεφόταν γύρω από αυτά τότε.
ΥΓ. Όταν λες του Προφήτη Ηλία τι ακριβώς εννοείς;; ΤΟΥ Προφήτη Ηλία; Στην Καστέλλα, στον Πειραιά;; (στην Ελλάδα;; χεχε) Όχι τίποτα άλλο αν ναι μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά.. εκεί που ακόμα μεγαλώνω...
και βέβαια στον Προφήτη Ηλία της Καστέλλας. χαίρομαι για τα κοινά βιώματα
ειναι πολυ ομορφο να εισαι παιδι..
Καλως σε βρηκα..
Παραδοξως κοιτωντας το προφιλ σου ειδα την αγαπημενη μου ταινια γραμμενη.. :)
εγώ καλώς σε βρήκα αλήτισσα - ναι όντως κοινά γούστα
Μέσα στο χάος από τα χαρτάκια, μου φαίνεται πως βρίσκατε την ευτυχία! Τώρα που χάσατε τα χαρτάκια, σας έμεινε μόνον το χάος;
:)
ms. mata-ntomata κατ' αρχήν το χάος δεν κακό όπως ξέρεις, απεναντίας είναι η προ-δημιουργική κατάσταση, όσο για την ευτυχία ευτυχώς την βρίσκω και πέρα απ' τα χαρτάκια πλέον
Μμμμ φεύγω με την γλυκειά αίσθηση της σοκοφρέτας και ένα χαμογελάκι για τα χαρτάκια. Πολύπλοκη η ζωή του ενήλικα, γιαυτό θέλησα να επιστρέψω στην εφηβική μου ηλικία και να παραμείνω εκεί όταν συνηδειτοποίησα πόσο απλά μπορούν να είναι τα πράγματα σε μιά πολύπλοκη πραγματικότητα.
Πλάκα έχει να είσαι έφηβος και να προσπαθείς να συλλάβεις τον εαυτό σου στο χάος. Ακόμα πιό όμορφο όμως είναι να γνωρίζεις πως δεν υπάρχουν σύνορα.
Ποτέ δεν είχα την αίσθηση του μικρού περιορισμένου χώρου γύρω μου , ούτε ως παιδί, έπαιρνα το ποδήλατο και πήγαινα Φάληρο-Νέα Σμύρνη ή Γλυφάδα, έστω και αν θα έτρωγα ξύλο.
Αφήνομαι στην άγνοια μου ακυβέρνητη. Η ζωή ανήκει στους μικρούς ή μεγάλους εξερευνητές. :)))
Post a Comment