Η άλωση του Μοντσεγκύρ

Οκτώβρης του 1228. Το μεγάλο λεφούσι του Βασιλιά Φρειδερίκου του Β’ γεμίζει με την οχλοβοή και τη βρωμιά του το λιμάνι του Μπρίντιζι. Εκεί ήταν συγκεντρωμένα μια σειρά από δικάταρτα που μαζεύτηκαν από διάφορες νησιωτικές επαρχίες και χώρες ως ο οβολός τους για τον ιερό αγώνα. Και θα ‘ταν ακόμη μεγαλοπρεπέστερος ο στόλος αν δεν είχε προηγηθεί η μεγάλη αντιμαχία του Φρειδερίκου με τον Πάπα Ονώριο Γ’. Μια διαμάχη που συνεχιζόταν επί χρόνια μεταξύ των φεουδαρχών που στηρίζονταν από την κεντρική εξουσία της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των ανερχόμενων εμπόρων που στηρίζονταν από τον Πάπα, οι Γκιμπελίνοι εναντίον των Γουέλφων. Μια ακόμη διαμάχη οικονομικών συμφερόντων που ενδυόταν πνευματικά ιδανικά, σύμβολα και αξίες. Είχε περάσει ανεπιστρεπτί η σύμπνοια της κοσμικής και της πνευματικής δυναστείας που είχε σφραγίσει πριν από τέσσερις αιώνες ο Λέων ο Γ’ με τον Καρολομάγνο.
Ο υποτιθέμενος σκοπός των Σταυροφόρων παρέμενε ο ίδιος. Η ανακατάληψη της Άγιας Πόλης… Το όνειρο της Χριστιανικής Ιερουσαλήμ κράτησε για ένα περίπου αιώνα και ο Γκοντεφρουά θα παρέμενε στην ιστορία της ως ο μοναδικός ηγέτης Σταυροφορίας, της πρώτης, που διατηρούσε ακόμη κάποια ιδανικά, μη αποδεχόμενος να στεφθεί βασιλιάς αλλά απλά υπερασπιστής των Αγίων Τόπων. Από τότε είχαν οργανωθεί άλλες τέσσερις ακόμη εκστρατείες του Σταυρού, απ τις οποίες μόνο η τρίτη είχε να επιδείξει κάποια επιτυχία, την επικράτηση του Ριχάρδου κατά του Σαλαντίν και την ανακατάληψη της Άκρας.
Στην πέμπτη Σταυροφορία οι Αγιουβίδες άδειασαν και παρέδωσαν την πόλη, χωρίς όρεξη ούτε να πολεμήσουν, αλλά ούτε και να κάνουν κάποια συνθήκη. Και στην Αίγυπτο οι προσπάθειες συνδιαλλαγής με τον αρχηγό των Μαμελούκων, με τη συνδρομή ακόμη και του Φραγκίσκου της Ασίζης, δεν κατέληξαν στο πολυπόθητο αποτέλεσμα.
Και τώρα ο Φρειδερίκος, στα χνάρια του ένδοξου συνονόματου του, του Μπαρμπαρόσσα, ξεκινούσε το γνωστό πια εγχείρημα, μες απ τους γνωστούς θαλάσσιους δρόμους, με προορισμό τα γνωστά λιμάνια, όπου ήλπιζε να μη συμβεί ο γνωστός αποδεκατισμός τους από τους «απίστους».
Ο Κάρολος – Λουδοβίκος από τη Ραβέννα, γόνος μιας παλιάς Λομβαρδικής οικογένειας του Μιλάνου, που είχε τις ρίζες της στη Λωραίνη από τη μια και τη Καρινθία από την άλλη, ακολουθούσε το λεφούσι για λόγους καθαρά προσωπικούς, οι οποίοι κρύβονταν επιμελώς κάτω από τα οικόσημα των πορτοκαλί κρίνων που έστεφαν το μαύρο λιοντάρι.
Αποβιβάστηκε στην Άκρα τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη. Η περιοχή κρατούσε ακόμη τη γλύκα του φθινοπώρου, σε αντίθεση με τις μανιασμένες χιονοθύελλες της πατρίδας του. Ο Κάρολος ο μικρός, όπως τον αποκαλούσαν αστεϊζόμενοι, συγκρίνοντας τον με τον συνονόματό του Καρολομάγνο, έδωσε κάποιες σύντομες εντολές στο σώμα των ιπποτών του, και αναχώρησε με βιασύνη. Η μεγάλη επίθεση άλλωστε, αν γινόταν ποτέ, θα αργούσε πολύ και δε θα συνέβαινε πριν την άνοιξη. Μέχρι τότε οι Σταυροφόροι θα προετοιμάζονταν πυρετωδώς μες στη χλιδή του παλατιού και των περιχώρων της Άκρας, μεθώντας, λοιδορώντας, ασελγώντας τις νύχτες και τεμπελιάζοντας τις μέρες.
Ο Κάρολος, όμως, αν και μικρός, είχε άλλα σχέδια και δεν τον συγκινούσε στο παραμικρό αυτό το άχρηστο ξόδεμα ενέργειας. Παράτησε στον κοιτώνα του, στο παλάτι, την πανοπλία του, φόρεσε τη φτωχική ενδυμασία του προσκυνητή και ξεκίνησε μόνος του προς τα ενδότερα. Συνάντησε πολλούς ανθρώπους στα χωριά και τις πόλεις, και ήταν φανερό ότι είχε ξαναπεράσει από εκεί, καθώς όλοι του φέρονταν σα να ‘ταν δικός τους άνθρωπος.
Τις πρώτες μέρες του Μάρτη έφτασε στη Ναζαρέτ. Τα νέα ήταν καλά. Ο Φρειδερίκος είχε καταφέρει τον Αλ-Καμίλ. Χωρίς να χυθεί καθόλου αίμα, η Ιερουσαλήμ αλλά και όλη η Παλαιστίνη, συμπεριλαμβανομένης της Ναζαρέτ και της Τιβεριάδας, είχαν δοθεί για δέκα χρόνια, μέχρι το 1239, και πάλι στους Ιππότες του Σταυρού. Η Ιερουσαλήμ γέμισε και πάλι από θόρυβο, φωνές και βλαστήμιες, αλλά στα βόρεια, στη Ναζαρέτ τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα, πιο ειρηνικά. Εκεί τον περίμενε μια Παλαιστίνια, η Ροάβ, γνωστή του από παλιά. Τον οδήγησε σπίτι της, τον φίλεψε, του ετοίμασε νερό για να κάνει ένα ζεστό μπάνιο και μετά του πρόσφερε το ανατολικό δώμα, για να ξεκουραστεί από τις έννοιες και τα βάρη της εκστρατείας.
Το πρωί ήταν έτοιμος για τη μεγάλη συνάντηση. Όλη η περιοχή γύρω από τη Τιβεριάδα ευώδιαζε. Η αύρα του νερού ανακατεμένη με τη μυρωδιά απ τις βυθισμένες ρίζες και τα μουλιασμένα κλαδιά, του μετέφερε μια γλυκιά νάρκωση. Μια σπηλιά άρχισε να διακρίνεται στο βάθος. Κι εκεί, στην είσοδό της, ένας χείμαρρος από μακριά κατακόκκινα μαλλιά ανάμεσα σε δυο γυμνά πόδια χωμένα στην άμμο. Η Ροάβ τον αποχαιρέτησε και πήρε τον δρόμο του γυρισμού.
Εκείνος κατευθύνθηκε προς τη σπηλιά. Η γυναίκα τον κοίταξε στα μάτια κι άρχισε να πετά βότσαλα σ’ ένα βραχάκι στην όχθη της λίμνης.
Ο ήχος της πέτρας πάνω στην πέτρα με δόνησε σαν να αντήχησε μια καμπάνα μέσα στ’ αυτιά μου. Λιποθύμησα; Πέθανα; Ζούσα;
Όλα εκτυλίσσονταν μέσα σ’ ένα απαλό κόκκινο φως. Ήμουν μέσα της, βαθειά μέσα της. Δεν χόρταινα να ρουφάω τα στήθη της, σαν να γευόμουν όλο τον κόσμο. Οι ρόγες της ήταν όλοι οι καρποί της Γης κι η σχισμή της μια χαράδρα που δε τέλειωνε πουθενά. Εισχωρούσα μέσα της όλο και πιο βαθειά και την ίδια στιγμή εκσφενδονιζόμουν με αβάσταχτη ταχύτητα σ’ ένα βάραθρο, που δεν ήθελα να σταματήσει ποτέ.
Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο…
Το άλλο πρωί ξύπνησα στο δώμα της Ροάβ. Ήταν πολύ χαρούμενη. Περίμενε επί ώρες ν΄ ανοίξω τα μάτια μου. Με φίλησε και μου ‘φερε να πιω ένα παχύ κάτασπρο γάλα.
- Είμαι πολύ χαρούμενη που σε δέχτηκε. Κι εσύ μη λησμονήσεις ποτέ πως είσαι από τους λίγους που ενώθηκαν με τη Νύμφη του Κυρίου. Είσαι πλέον ένας από τους μυστικούς του αδελφούς, εκείνους που αλλάζουν τον κόσμο και παίρνουν σαν αντίδωρο το θάνατο.
Είχε απόλυτο δίκιο. Χάρη στο βίωμα αυτό άντεξα τον τρομακτικό πόνο. Ήταν Μάρτης στο Μοντσεγκύρ. Μετά από εννιά μήνες ασφυκτική πολιορκία, δεν βαστάξαμε άλλο πια. Οι στρατιώτες του Λουδοβίκου, που αποκαλέσατε αργότερα Άγιο, μπήκαν λυσσασμένα στο φρούριο για σάρκα και αίμα. Ο λεγάτος του Πάπα παρακολουθούσε συγκινημένος την εκτέλεση της «θείας» του αποστολής. Μέσα σε λίγη ώρα μας είχαν δέσει σε πασάλους, κι άρχισαν ν’ αραδιάζουν μπροστά στα πόδια μας φρεσκοκομμένα ξύλα και φρύγανα για μας που μας αποκαλούσαν καθαρούς. Τι ειρωνία! Τουλάχιστον δεν παραποίησαν το όνομα μας.
Καθώς οι φλόγες με έγλυφαν, εγώ βυθιζόμουν στην απύθμενη χαράδρα της Νύμφης του Κυρίου μου…

Copyright by Markos-the-Gnostic