Σκέψεις περί της συντελείας του αιώνος

Κατά Ματθ. κδ'

3Καθημένου δὲ αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ κατ' ἰδίαν λέγοντες, Εἰπὲ ἡμῖν πότε ταῦτα ἔσται, καὶ τί τὸ σημεῖον τῆς σῆς παρουσίας καὶ συντελείας τοῦ αἰῶνος. 4καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς, Βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ: 5πολλοὶ γὰρ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου λέγοντες, Ἐγώ εἰμι ὁ Χριστός, καὶ πολλοὺς πλανήσουσιν. 6μελλήσετε δὲ ἀκούειν πολέμους καὶ ἀκοὰς πολέμων: ὁρᾶτε, μὴ θροεῖσθε: δεῖ γὰρ γενέσθαι, ἀλλ' οὔπω ἐστὶν τὸ τέλος. 7ἐγερθήσεται γὰρ ἔθνος ἐπὶ ἔθνος καὶ βασιλεία ἐπὶ βασιλείαν, καὶ ἔσονται λιμοὶ καὶ σεισμοὶ κατὰ τόπους: 8πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων. 9τότε παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς θλῖψιν καὶ ἀποκτενοῦσιν ὑμᾶς, καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων τῶν ἐθνῶν διὰ τὸ ὄνομά μου. 10καὶ τότε σκανδαλισθήσονται πολλοὶ καὶ ἀλλήλους παραδώσουσιν καὶ μισήσουσιν ἀλλήλους: 11καὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσιν πολλούς: 12καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν. 13ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται.

Κατά Μάρκον [the-Gnostic]

Και μαζεύτηκαν όλοι για να δουν τη συντέλεια, o Ροντρίγκεζ, ο Μάρτιν, η Τζουλιάνα και η Αφροδίτη.
Ο Ροντρίγκεζ έστρεψε τα μάτια του προς τον ουρανό. Δεν υπήρχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Η Τζουλιάνα αφουγκραζόταν την ατμόσφαιρα. Δεν ακουγόταν τίποτα το παράξενο. Ο Μάρτιν τσακωνόταν με την Αφροδίτη. Ούτε κι αυτό ήταν κάτι το ασυνήθιστο.
Μα πώς; Δεν ήταν η συντέλεια κάτι το σίγουρο; Αναμφισβήτητα. Τότε; Με ποιά μορφή θα γινόταν;
Ξάφνου ένιωσαν ένα απαλό αεράκι. Ενιωσαν στην αναπνοή τους ένα στίγμα πανάλαφρο. Όλα ήταν χαρούμενα. Δεν υπήρχε ανάγκη για τίποτε. Ένιωθαν σαν να μην έχουν καμία υπόσταση, σαν να μη παίζουν πλέον κανένα ρόλο.
...
Η συντέλεια γίνεται συνεχώς. Είναι τόσο διακριτική που δεν την προσέχει κανείς. Είναι σαν την αναπνοή μας ή τις ματιές μας. Είναι σαν την ομιλία, την αδιάφορη όμως και ανιαρή ομιλία. Είναι σαν τα φιλιά μας, αυτά που δίνουμε όμως εν παρενθέσει. Είναι σαν τον έρωτα προτού όμως γίνει αντιληπτός. Είναι σαν τα χάδια, λίγο πριν τα νιώσει ο άλλος. Είναι καθετί, όσο όμως δεν γίνεται αντιληπτό. Είναι ο θεός των άθεων, η αθωότητα του κακού και η κακία του άγιου.