H θλιμμένη Μαγδαληνή του Caravaggio

Πήγα το Σάββατο στην έκθεση του Καραβάτζο και των περί αυτόν. Όλη η έκθεση ήταν πολύ ωραία στημένη και καθόλου κουραστική, όπως γίνεται συνήθως, όταν αραδιάζουν εκατοντάδες πίνακες χωρίς σωστό στήσιμο, φωτισμό και πληροφόρηση. Πραγματικά τα τρία του έργα σε υπέβαλλαν με τη μία καθώς έμπαινες στην κεντρική αίθουσα στο ισόγειο. Ένας τεράστιος πίνακας με την ανάσταση του Λαζάρου, όπου ο Χριστός μες στο σκοτάδι έμοιαζε να έχει εξαντλήσει όλες τις δυνάμεις του για να πετύχει το ανέφικτο και όντως το σώμα του Λάζαρου ήταν μες στο φως, σαν να είχε μεταφερθεί όλο το φως από τον πομπό στο δέκτη. Ο δεύτερος πίνακας ο Ιωάννης ο Βαπτιστής σαν ένα σπιρτόζικο, κεφάτο, σκανταλιάρικο φωτεινό αγόρι που ετοίμαζε από νωρίς τις αταξίες του με τέτοια ακρίβεια στις λεπτομέρειες και τους φωτισμούς που ένιωθες ότι ήταν φωτογραφία.




Caravaggio : Magdalene

Και ο τρίτος πίνακας η Μαγδαληνή, σε μια στάση που δεν έβλεπες το πρόσωπό της (η διπλανή photo είναι ενός άλλου πίνακα του Καραβάτζο) αλλά ήσουν σίγουρος ότι ο πόνος της ήταν μεγάλος.
Και κει καθώς την έβλεπα, ένιωσα ένα θαυμασμό γι αυτήν την κοπέλα, που οι λεπτομέρειες γύρω απ’ τη ζωή της είναι ελάχιστες (ακόμη και η ιστορία της πορνείας είναι μια απλή υπόθεση). Μια κοπέλα που το βάρος που έχει στην Χριστική ιστορία είναι αντιστρόφως ανάλογο της προβολής της στην Γραφή. Μια κοπέλα που συμβολίζει και έχει συγκεντρώσει πάνω της ότι ακριβώς στερείται η εδραιωμένη χριστιανική θρησκεία, την ευαισθησία, την ομορφιά και τον έρωτα. Είναι πολύ φυσικό που πόνεσε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, καθώς έχανε το έτερον ήμισυ. Και είναι πολύ φυσικό που εμφανίστηκε πρώτα απ’ όλους σ’ αυτήν ο Χριστός, καθώς εκείνη τον είχε νιώσει σε κάθε της κύτταρο. Για μένα όλες οι άλλες ιστορίες των Ευαγγελίων συνθέτουν τον καμβά πάνω στον οποίο εκτυλίσσεται το πάθος ενός έρωτα χωρίς όρια, του απόλυτου έρωτα, που δεν μπορεί να τον κάμψει ούτε ο θάνατος…