…Όλες οι μορφές γύρω του ήταν πανομοιότυπες. «Πώς είναι δυνατόν;» σκέφτηκε. Εφόσον η μορφή είναι ουσιαστικά η έκφραση και έκφραση είναι η ψυχή, τότε όλες οι ψυχές είναι όμοιες; Και τελικά υφίσταται κάπου κάποτε η διάκριση; Ή είναι μόνο εντύπωση, υποκειμενική αντίληψη υποτιθέμενων οντοτήτων; Ζαλίστηκε, ένοιωθε να χάνεται ως παρατηρητής και όλα γύρω του να μετατρέπονται σε γκρίζους μεγάλιθους, αδιαφοροποίητη ουσία, δομικά υλικά μιας σχεδόν ανύπαρκτης δομής. Το μόνο που παρέμενε ζωντανό κι έντονα χρωματισμένο ήταν η Ανν, τα σαρκώδη χείλη της κι ο πόθος του να τη γευτεί χωρίς όρια. Υπήρχε… ναι τελικά υπήρχε… υπήρχε γι αυτήν. Και, γιατί όχι, ίσως κι εκείνη γι αυτόν…
Απόσπασμα από το «Σκοτεινή Αρχιτεκτονική» του James Livingston, Εκδ. ‘Σπουδές’, μτφρ. Ν. Αλλοίμονος.
Saturday, November 04, 2006
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
Αντίθετα σε μένα φαίνονται όλες οι μορφές θεμελιωδώς διαφορετικές
Ολα μένουν ίδια αν δεν τ΄αγαπάς...!
@photoer μα είναι
@αίσθησις πράγματι όλα αποκτούν ζωή άρα δυναμική μεταβολή μόνο αν τα παρακολουθούμε με λαχτάρα στιγμή προς στιγμή, σφυγμό προς σφυγμό...
Έχω διαβάσει το πρωτότυπο ξέρεις και από την τελευταία πρόταση του αποσπάσματος που έχεις διαλέξει, λείπει η λέξη "ίσως"... Καλά κανω εγώ και δεν εμπιστεύομαι τις μεταφράσεις!
Σε φιλώ
Ω αγαπητή Λιλ μένω έκθαμβος με την ευρυμάθεια σας. Πρέπει πλέον να προσέχουμε τι γράφουμε έστω και ως απόσπασμα...
Post a Comment