θα κάνουμε την επανάσταση για σας χωρίς εσάς ή θα κάνουμε την επανάσταση για μας και μόνο για μας ή θα κάνουμε έρωτα και θα πεθαίνουμε όποτε θέλουμε και όπως θέλουμε.
Είχα πολύ καιρό να δω μια ταινία τόσο κοντά στα βιώματα των εφηβικών μου χρόνων, όπου πίστευα (και ίσως ακόμη πιστεύω) ότι η μόνη αληθινή επανάσταση είναι η ερωτική διαδικασία, ο απόλυτος έρωτας που αψηφά το θάνατο, καθώς δίνει σημασία στο τώρα, χωρίς κανένα φόβο και με πολύ πάθος.
Και ότι είμαστε στιγμές και σημεία ενός δρώμενου, μιας θεατρικής παράστασης, ενός καμβά, όπου όλα είναι δυνατά, χάρη στην έσχατη πραγματικότητα ή/και επιδίωξη που είναι η ελευθερία από όλα, ακόμη και από τους περιορισμούς της ζωής.
Έμαθα τον Μάη, μετά την μεταπολίτευση, δίπλα σε άτομα που αναζητούσαν ένα νόημα απελευθερωτικό μέσα σε διαστάσεις ηδονής μακριά από βία, νέους κανόνες και περιορισμούς. Και τότε κατάλαβα έκπληκτος ότι η μόνη πραγματική επανάσταση είναι ατομική υπόθεση, κι ότι αρχίζει και τελειώνει μέσα μας.
Πολλοί λένε ότι η εξέγερση του Μάη απέτυχε. Εγώ αντιλέγω και υποστηρίζω ότι ήταν η μόνη που πέτυχε, γιατί το ακροατήριό της είναι το κάθε άτομο κάθε εποχής που νιώθει σ αυτόν τον κόσμο άβολα, πολύ άβολα και αποδέχεται ότι αυτό δεν είναι πρόβλημα προς επίλυση, αλλά αλήθεια που πρέπει να τη ζήσεις μέχρι τα άκρα της μέχρι τέλους. Κι όσο τέτοια άτομα, όπως οι Ρεμπώ που λέει κι η ταινία, υπάρχουν, τα μηνύματα του Μάη ζουν μαζί τους…
3 comments:
Μου κέντρισες το ενδιαφέρον να τη δω την ταινία. Παρεπιμπτόντως, μου έφερες στο νου μια άλλη ταινία (εκείνη τη δανέζικη της οποίας δεν θυμάμαι τον τίτλο και είχε εκλεκτικές συγγένειες με κάποιο παλιότερο γραπτό σου; Τι λες, δεν αφιερώνεις ένα post σχετικά;
καλή ιδέα
Μόλις διάβασα τους αναρχικούς της Μιραντολίνας και τώρα αυτό..Τι να πω;
Κι ύστερα λένε ότι το παρελθόν σβύνει.
Post a Comment