Τι μας ωθεί επί χιλιάδες χρόνια να οργανώνουμε και να συμμετέχουμε σε τελετές αναγέννησης και ανάστασης της φύσης, ευχές, ευλογίες, πράξεις συμπαθητικής μαγείας, βαπτίσεις, γάμους, κηδείες;
Ένα πνεύμα πλανιέται όχι μόνο υπεράνω της αβύσσου κατά την πρώτη μέρα της δημιουργίας, αλλά και από τότε αδιάλειπτα.
Μας εμποτίζει αυτό ή το τρέφουμε εμείς με τάσεις, πόθους, ελπίδες και επιθυμίες.
Είτε το πρώτο είτε το δεύτερο, η μαγική ανορθολογική πλευρά της ζωής θα είναι πάντα, ο μεγάλος όγκος του παγόβουνου κάτω από τη θάλασσα και η λογική αναλυτική σκέψη μας η μικρή μυτούλα που προεξέχει, μια μυτούλα που στη σημερινή εποχή έχει ανακηρυχθεί ως το παν…
4 comments:
Νομίζω ότι το ίδιο το ένστικτο της επιβίωσης μας ωθεί προς αυτήν την κατεύθυνση και είναι τόσο ισχυρό, αλαζονικό κι εγωιστικό που δεν μπορεί να δεχτεί το συμβατικό τέλος κι έτσι ψάχνει πίσω απ' τα φαινόμενα.
S.O.S.
Dear markos, μην παραλείψεις να δεις το comment μου στο τελευταίο comment σου.
Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, ή μάλλον αθανασίας!!!!!
Μπορεί να είναι έτσι,μπορεί και να μην είναι.Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι για αυτό;
regina
νοητικά σίγουροι όχι - βιωματικά σίγουροι ίσως είναι εφικτό...
Post a Comment