Ας μιλήσουμε περί θεού…
Ως γνωστόν κάθε απόδειξη περί της ύπαρξης ή μη ύπαρξης του θεού στερείται σοβαρότητος, καθώς εισάγει παραπλανητικά σε μια υπό εξέταση πρόταση, έναν όρο άγνωστο, απροσδιόριστο, αντικειμενικά ανύπαρκτο.
Μειώνοντας στο ελάχιστο το βάθος και επεκτείνοντας στο έπακρο το εύρος της έννοιας ‘θεός’ τον καθιστούμε κατηγορούμενο των πάντων, μέλος δηλαδή μιας πανταχού παρούσας ταυτολογίας. «Η δύναμη είναι θεός», «η αδυναμία είναι θεός», «το καλό είναι θεός», «το κακό είναι θεός», κάτι σαν «τα άλογα είναι ζώα» και «τα γαϊδούρια είναι ζώα». Τι προσθέτει άραγε στην αντίληψη και τη βίωση μας ένας τέτοιος θεός; Μάλλον τίποτα.
Αν από την άλλη μετατοπίσουμε την έννοια ΄θεός’ από τη θέση του κατηγορουμένου στη θέση του υποκειμένου, τότε τον υποτάσσουμε σε κάτι ευρύτερο απ’ αυτόν. Υποστηρίζουν με περισσή ευκολία οι θεολόγοι ότι «ο θεός είναι πανάγαθος» και ότι «ο θεός είναι παντοδύναμος» χωρίς να τρομάζουν στην ιδέα ότι έχουν ήδη έτσι δημιουργήσει κάποιους υψηλότερους θεούς, το αγαθό και τη δύναμη.
Συμπέρασμα;
Εκτός από τη πρόδηλη πρόταση «ο θεός είναι θεός» που δε διαφέρει και πολύ από την πρόταση «το κουνούπι είναι κουνούπι», δεν μπορούμε να αρθρώσουμε τίποτε άλλο πειστικό περί του θεού.
Saturday, November 04, 2006
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
29 comments:
Συμφωνώ απολύτως. Επί πλέον, η "απόδειξη" που είθισται να προβάλλεται από τους υπέρμαχους της ύπαρξης θεού, δηλαδή τάχα ποιός δημιούργησε όλα αυτά που υπάρχουν, μπορεί να προσβληθεί την ίδια στιγμή με μιά άλλη ερώτηση: "και τον θεό ποιός τον έφτιαξε;"
Η πρόταση όμως "ο θεός είναι" σε φυγαδεύει από τα κατηγορούμενα ;)
ας αφήσουμε τι είναι θεός. νιώθει μοναξιά άραγε;
O θεός υπήρξε πάντα ανθρώπινη ανάγκη. Σανίδα σωτηρίας στο πέλαγος του ασυνειδήτου που ποιος δε φοβάται. Ελπίδα για παράταση της ζωής μετά το θάνατό μας. Πόσους δεν έσωσε απ' την τρέλα, αλλά και πόσους δεν οδήγησε στην τρέλα! Παράδοξος και αντιφατικός όσο και η ανθρώπινη φύση. Τι να πούμε για αποδείξεις, αλλά και πώς να μην κατανοήσουμε αυτόν που ελπίζει στη θεία παρέμβαση για να αποφύγει τις κρίσεις πανικού που προκαλούν οι ανατροπές. Κι απ' αυτές είναι γεμάτη η ζωή.
Θέος, κουνούπι, είναι, αντικειμενο, υποκείμενο.
Όλα λέξεις, κατασκευασμένες από τους ανθρώπους για να προσπαθήσουν (τονίζω το προσπαθήσουν) να περιγράψουν, κατανοήσουν, αντέξουν, επιβιώσουν στο κόσμο. Δε μπορούμε να συζητάμε για ένα θέμα που δεν έχουμε την ικανότητα να κατανοήσουμε με εργαλεία μας τις λέξεις που δεν έχουν την ικανότητα να περιγράψουν.
@heliotypon χαίρομαι που συμφωνούμε
@χ/π ενδιαφέρουσα παρατήρηση- βέβαια αυτό αν το δούμε από πιο κοντά ισοδυναμεί με το "ο θεός είναι ον", οπότε πάλι τοποθετούμε το ον ως έναν υψηλότερο θεό απ τον θεό
@παδράζε μάλλον ένιωθε και πολλή - αλλιώς δε άρχιζε να δημιουργεί...
@αίσθησις όλο αυτό που έγραψα είναι ένα λογικό παίγνιο - κι εγώ πιστεύω ότι ο θεός είναι συνήθως μια αναγκαία ανθρώπινη επινόηση αλλά υπάρχει κι ένας άλλος θεός, άγνωστος, μυστήριος και απίστευτων δυνατοτήτων, ο άνθρωπος ως είδος, αυτός ο θεός μ΄ενδιαφέρει πάντα πάρα πολύ...
@alcimede ακριβώς, όλο αυτό το παίγνιο έγινε για να γίνει καταφανής η αδυναμία των εργαλείων μας...
ο παντράζο αναρωτιέται αν νοιώθει μοναξιά,εσύ λες πως ναι αλλιώς δεν θ άρχιζε να δημιουργεί...κι όταν βαριέται παίρνει κοντά του νέους να χει να "περνά" την ώρα του;;
@αλκυόνη
ναι γιατί όχι - υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από το να διάγεις καλώς;
Δεν αποδεικνύει κανείς αυτό που υπάρχει και αν αποδειχτεί ότι ο Θεός υπάρχει δεν υπάρχει λόγος να πιστέψουμε ότι υπάρχει.
@blue
πολύ ωραίο αυτό που λες "δεν αποδεικνύει κανείς αυτό που υπάρχει". Πράγματι το υπάρχειν είναι κατάσταση που δεν υπόκειται κατ' ανάγκη στις λογικές διαδικασίες
Υποστηρίζουν με περισσή ευκολία οι θεολόγοι ότι «ο θεός είναι πανάγαθος» και ότι «ο θεός είναι παντοδύναμος» χωρίς να τρομάζουν στην ιδέα ότι έχουν ήδη έτσι δημιουργήσει κάποιους υψηλότερους θεούς, το αγαθό και τη δύναμη.
Ο θεός είναι πανάγαθος, Κοσμά, και συχωρά,
όμως γδικιέται αμείλιχτος ο γερο-Ποσειδώνας..
Ν. Καββαδίας
ΥΓ
Οι θεολόγοι μπορούν να λένε ότι θέλουν, όμως poets do it better!
κασσιανέ με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο... η ποίηση καταφέρνει να αγγίξει μαγικά το όλον τη στιγμή που όλες οι υπόλοιπες δρασηριότητηες το κατατέμνουν απελπιστικά...
Τι γοητευτικά τα παιχνίδια της λογικής! Αρκεί να ξέρουμε πως για παιχνίδια πρόκειται! Βλέπεις, δεν παίζει μόνο ο Θεός τα ζάρια του...Θα συμφωνήσω με Κασσιανό poets do it better!
ενδιαφέρουσα προσέγγιση... ομολογώ ότι δεν είχα δει έτσι τα πράγματα...
καλησπέρα
Σίγουρα υπάρχουν ανθρώποι στην γη που δεν γνωρίζουν για την ύπαρξη των κουνουπιών. Αντίθετα όμως, δεν υπάρχει άνθρωπος στην γη που να μην έχει ακούσει για την ύπαρξη του θεού.
@bebelac
πράγματι γοητευτικά
@alexandra
χαίρομαι
@ggia
καλώς ήρθες στη blogόσφαιρα - περιμένουμε τα δικά σου ποστάκια με τις φοβερές φωτό σου
o Σεφέρης το γραψε ε;;
Τί είναι Θεός τί μη θεός και τί τ ανάμεσό τους...
Μπορείς ν απαντήσεις;;;
καλημέρα :)
Δεν αρκεί να είσαι αλλά και να φαίνεσαι ή μήπως και το αντίθετο;
@alkyoni
ομολογώ ότι είναι πολύ δυνατό αυτό το ερώτημα σου [του Σεφέρη]
εγώ θα έλεγα ότι το μεταξύ θεού και μη θεού είναι ο άνθρωπος που πατάει και στα δυο καθώς άλλοτε αποδέχεται και άλλοτε αρνείται [με τα συναισθήματα και τις πράξεις του] την ύπαρξη του θεού [του εαυτού του δηλαδή]
@αλώπηξ
το φαίνεσθαι στον κόσμο τον αισθητό συμπίπτει με το είναι
Αν ο Θεος υπήρχε δε θα ήταν θεός.
@ippota
συμφωνώ. Υπάρχει αλλά είναι κουνούπι
Χαχαχαχα ;)
ο θεός φοβάται.Πιστεύω σε αυτή τη δύναμη!
ποιον φοβάται lust και γιατί;
ο θεός φοβάται τους ανθρώπους δεν μπορεί να κάνει αλλιώς
κι ο φόβος φοβίζει γιατί φοβάται και θεούς και ανθρώπους
Όταν ήμουν επτά-οκτώ χρόνων, διατύπωσα φωναχτά την απορία μου πώς μπορεί να είναι ο Θεός ΚΑΙ πανάγαθος ΚΑΙ παντοδύναμος και να υπάρχουν παιδάκια φτωχά, ορφανά, κακοποιημένα, άρρωστα ή και πεθαμένα.
Αντί για απάντηση, ένας βλοσυρός παπάς με πέταξε κακήν κακώς έξω από το κατηχητικό (που παρακολουθούσα έτσι κι αλλιώς με το ζόρι, χούντα γαρ) κι έστειλε σημείωμα στη δασκάλα και στους γονείς μου "να με μαζέψουν".
Πέρασαν πολλά χρόνια έως ότου μάθω ότι η ειλικρινής παιδική απορία μου ήταν ένα βασικό φιλοσοφο-θεολογικό ερώτημα, αλλά έως τότε δεν μ' ένοιαζε πια. Είχα αποφασίσει να πάρω το ρίσκο να ζήσω χωρίς θεούς και δαίμονες (ίσως το μόνο ρίσκο που πήρα στη ζωή μου και το πιο σκληρό τίμημα που πληρώνω τις ώρες της υπαρξιακής αγωνίας, που πληθαίνουν με τα χρόνια, καθώς γνωρίζω πια πώς είναι οι δαίμονες, αλλά αδύνατον να αντιληφθώ πώς θα μπορούσε να είναι ο Θεός).
Μου άρεσε όμως πολύ η συλλογιστική του ποστ.
"γνωρίζω πια πώς είναι οι δαίμονες, αλλά αδύνατον να αντιληφθώ πώς θα μπορούσε να είναι ο Θεός"
αυτή σου η φράση είναι πολύ χτυπητή και σημαντική [εκ βαθέων]
ενώ στο ποστ γράφω φιλοσοφικά, προτιμώ σε σένα ν απαντήσω ποιητικά:
θεός είναι οτιδήποτε σε συγκινεί αλλά ταυτόχρονα σου κάνει καλό, σου φέρνει μια εσωτερική ησυχία αλλά ταυτόχρονα και ενθουσιασμό και χαρά κι αν αυτά στα προκαλέσει κάποιος που αγαπάς τότε αυτός είναι θεός σου κι εσύ θεός (ή έστω θεά) του...
ενας απλος συλλογισμος λεει οτι δεν ειναι δυνατον να ριξεις ενα φορτηγο τουβλα σε μια αλανα και αυτα να γινουν απο μονα τους σπιτι. υπαρχει θεος ο οποιος μας μισει γιατι ειμαστε θνητοι
Post a Comment