Εκείνη

…Μέσα στη μανία του να θεωρεί το καθετί σα σύμβολο, άρχισε την προσπάθεια να αποκρυπτογραφήσει το σώμα της.
Το λευκό της δέρμα παρέπεμπε σε μια αγνότητα τύπου Άρτεμης, σα να τους προκαλούσε όλους χωρίς να υποκύπτει σε κανένα.
Τα κατακόκκινα χείλη της μάλλον υπονοούσαν την άβυσσο, τον ανοιχτό κρατήρα, την αδυσώπητη έλξη, τη μαγική τέχνη της Μήδειας, το ζωώδη σφυγμό του θανάτου.
Τα δάχτυλά της μου θύμιζαν τα ίχνη του εφήμερου, στάλες εριστικές, παιδικά εργαλεία.
Τα μαλλιά της με μετέφεραν στο Μεσαίωνα, σε ένα δάσος πυκνό με κρυμμένους ιππότες, καταδιωκόμενες μάγισσες και στο βάθος ένα κατακόκκινο ήλιο που συνεχώς δύει, χωρίς να δύει ποτέ.
Τα μάτια της, όλοι θα τα παρουσιάζατε σαν πύλη προς τον χαμένο παράδεισο. Ποιητικές αερολογίες! Τα μάτια της ήταν κάτι πολύ συγκεκριμένο, ήταν σκοτεινές κατακόμβες, όπου ποτέ δεν ήχησαν ευλαβείς λειτουργίες, που φιλοξενούσαν πάθη αναμμένα απ τις Σειρήνες και καταδικασμένα να μη σβήσουν ποτέ.
Όσο για τα πόδια της, το πιο απολαυστικό μέλος της, δε συμβολίζουν το παραμικρό. Γι αυτά γίνομαι εγώ σύμβολο, γίνομαι η γη τους, για να γεύομαι τις πατημασιές της, το γλυκύτατο βάρος της, που κατανέμεται αρμονικά πάνω μου, μες απ τα πέλματά της και τα προκλητικά ακροδάχτυλα της…

Απόσπασμα από το «Εκείνη» του Jesus Calderon, Εκδ. ‘Φίληβος’, μτφρ. Σ. Ιωαννίδης.