Illusion-1

Νόμιζα ότι είδα κάτι με την άκρη του ματιού μου. Σκέφτηκα όμως πως μάλλον θα το φαντάστηκα. Η περιφερειακή όραση δεν είναι ποτέ απόλυτα αξιόπιστη. Αλλά και η ίδια η όραση τι μας δείχνει άραγε;
Ήμουν καθισμένος στη πολυθρόνα μου. Το δωμάτιο ήταν πολύ σκονισμένο. Ανοιγμένα βιβλία παντού. Μισοδιαβασμένα, αποτέλεσμα μιας έρευνας ανοιχτής και κοπιαστικής. Ένας σκύλος με καφέ φουντωτά αυτιά είχε κουρνιάσει στη διπλανή πολυθρόνα. Κάποιος δίπλα μου που ήμουν εγώ προσπαθούσε να προσδιορίσει μέσα του μια αδιόρατη προσμονή που διαχεόταν μες στο δωμάτιο.
Ήμουν καθισμένος στη πολυθρόνα μου. Το δωμάτιο έλαμπε από φως. Μια κοπέλα είχε πλαγιάσει νωχελικά στο διπλανό καναπέ. Με κοιτούσε στα μάτια περιπαιχτικά. Κάτω στο πάτωμα, γύρω απ το καναπέ, πεταμένα φουντούκια, άλλα σπασμένα, άλλα ολόκληρα, άλλα σκέτα τσόφλια. Μου χαμογέλασε εμφανώς, και τότε κάποιος που ήμουν εγώ της προσέφερε μια τεράστια μαργαρίτα. Εκείνη πήρε με ικανοποίηση τη μαργαρίτα στο χέρι της, και τότε φύτρωσε μες απ τη μαργαρίτα ένα ρολόι, ένα παλιό γερμανικό ξύλινο ρολόι, που οι δείκτες του ήταν στάχυα.
Ήμουν καθισμένος στη πολυθρόνα μου. Το δωμάτιο ήταν πελώριο, γεμάτο από βαριά έπιπλα, στυλ μπαρόκ. Τρία αγοράκια έπαιζαν κρυφτοκυνηγητό. Οι υποψήφιες κρυψώνες τους ήταν πολλές κι οι φωνές τους ακόμη περισσότερες. Μια άναρχη ζωτικότητα είχε πλημμυρίσει το δωμάτιο. Γρήγορα όμως τα παιδιά μεγάλωσαν κι η αφέλεια μετατράπηκε σε περίσκεψη.
Δεν ήμουν καθισμένος στη πολυθρόνα μου γιατί δεν υπάρχει καμιά πολυθρόνα σπίτι μου. Ήμουν όρθιος μπροστά στο νιπτήρα του μπάνιου. Κι όσο έπλενα τα δόντια μου μες απ την άκρη του ματιού μου γεννιόντουσαν κόσμοι. Σταμάτησα να κρυφοκοιτάζω. Αποφάσισα να βλέπω σταθερά μπροστά, μες απ τη κόρη του ματιού μου. Και τότε σε είδα γλυκιά μου να ‘ρχεσαι προς το μέρος μου. Κινήθηκα να σ αγκαλιάσω. Ήταν αδύνατο. Ήσουν μόνο μες στο καθρέφτη.

Copyright by Markos-the-Gnostic